Het moneyfeest

Manifesto. Moneyfesto. Voor iedereen die niet weet wat dat is, kijk hier of hier.
Damn, wat zag het er goed uit zaterdag in Paradiso. We schrokken even van de opgehangen skeletten in strak pak, ze herinnerden aan de avond waarop een vriendin haar overleden vader door de RoXY zag vliegen. Een aanloopje bij het balkon, waarna hij iedere keer rakelings over de dansende meute scheerde. Maar van de brave minister mogen we toch geen bad trips meer maken, dus dat risico was verbannen. Wij waardeerden het statement.
Naast me op de dansvloer kotste een schattig meisje, ik had ook niet het idee dat de suicidal papa's boven ons hoofd daar mee te maken hadden. Ze was verkleed als gold digger, gouden bandje in het haar, goud jurkje, goud schepje. Even kotsen, en hopla, verder dansen. Voetjes van de vloer. Waar we sprongen op platgetreden dollarbiljetten en briefjes van duizend.
Ik viste er een paar guldenbiljetten van de vloer. Een tientje en een geeltje, met watermerk. Echt of vals, wij zijn er niet uit, maar het is mooi voor ons nageslacht. 'Dit was het geld van voor de euro. Papa en mama hebben er een avond op gedanst. Ja, ze waren best wel uit hun dak. Papa zelfs nog meer dan mama.' Ik ben vergeten hoe de New Yorkse dj op het eind heette, maar hé, hij was goed. Dat we niet smeekten om nog een plaat, was natuurlijk een schande. Maar het lag niet aan hem, maar aan de benevelde menigte.
Manifesto 2008, alles is al gezegd, op naar 2009.

PS. Voor alle old skoolers: 21 juni organiseert Meubelstukken een RoXYfeest in Paradiso. Dus duik je oude lidmaatschap maar op. Wat vast handig is voor Bas, die zaterdag als belastingopduiker toch zijn duikpak al aanhad. En o ja, hier kun je Joost van Bellen -vuur en ziel van Manifesto en een heleboel andere moois in deze stad- uitroepen tot Amsterdammer van het jaar.

Eureka

'Mama! Ik heb Jezus weer gevonden!' Met zijn zaklampje scheen hij onder de bank.
U begrijpt het al, het is kerstvakantie hier. Voor het geval ik de komende dagen niet meer aan de blog ben, wens ik u alvast een kerst vol licht en een prachtig en gezond nieuwjaar.

Hij is verslonden

Een recensie op Boekenblog: 'Voorbij Mels is een geslaagd debuut' en iets verderop 'echt een aanrader'. Hiep hoera. 'De schrijfster heeft gekozen voor een vlotte schrijfstijl, waardoor je ook echt door het boek heen vliegt. (...) Dat betekent dat we bladzijde na bladzijden verslonden om bij de ontknoping te komen.'
Ze hebben ook kritiek: de hoeveelheid Engelse woorden in de tekst. Ik snap die opmerking. Sterker nog, ik heb er tijdens het schrijven vaak over getwijfeld; moest ik het nou wel of niet gebruiken, al die turbotaal? Wel doen, besloot ik uiteindelijk. Het hoort bij het snelle leven van de personages uit het boek, het is de bizarre manier waarop velen van ons iedere dag praten, chatten, brainstormen en levelen. En ja, ik doe dat ook, veel te vaak. Guilty as sin. Meer lezen uit deze recensie doe je hier.

Ondertussen krijg ik steeds de vraag: 'hoeveel boeken zijn er nou verkocht?' Ik ben best een eikel want meestal blijf ik het antwoord schuldig. Hele gesprekken voer ik met mijn redacteur, maar als ik de telefoon opleg, heb ik haar weer niet gevraagd hoeveel er is uitgeleverd. Vandaag heb ik nieuws. Duizend zijn er verkocht.
Oké. In boekenland is het niks. Als je het vergelijkt met die pallets Kluuns en Esther Verhoefs die dagelijks in plastic tasjes de boekhandels verlaten, is het minder dan peanuts. Maar hé, ik ben blij. Ik doe ook maar wat. Mooie start.

Lekker ding

Vanmiddag zette ik in het stukje hieronder een link neer naar een feestfilmpje. Typisch YouTube, kwaliteit blurp, maar toch. We're having big fun. Omdat ik nogal van de sloridige fouten ben, checkte ik net de tekst nog een keer. En hoppakee, waarom niet, ook maar even de link zelf gecontroleerd. Verdikkie. Dat had ik nog niet gezien. Linksonder in beeld, op de rug gezien, mijn woest aantrekkelijke zwager. En waarmee staat hij zich te blits te maken? Met het jasje van Martijn, voor de geïnteresseerden: het is zwartwitgeblokt. Hier door de vlegel uit de kast gehaald terwijl wij argeloos op dat Balinese strand lagen te maffen. Drommels.

Kerstballen en Jesus Christ Super DJ

Gisteren maakte ik mijn jaarlijkse gang naar de kerstafdeling van de Bijenkorf. Ik weet het, daar moet je niet intrappen, maar ik doe het altijd. Dus daar stond ik met mijn mandje met zeven ballen, drie zwarte takken met glitters en een paar slingers waarvoor ik negentig euro of zo afrekende. De ballen van de Bijenkorf zijn namelijk de duurste van het land, dat weet iedereen. Als je klaar bent, ga je naar buiten met een paar tasjes die zo licht zijn als lucht. Maar ze doen er wel lekker lang lang over om je spullen in te pakken.
Vloeipapiertje om die ene bal, plakbandje, papiertje om die slinger, plakbandje. De caissière vertelde haar collega over het kerstfeest van vorig jaar. 'Ik ga niet man. Vorig jaar kreeg ik rode wijn over me heen. Zeiden ze dat het mijn schuld was, weet je.' Vloeipapiertje, plakbandje.
Al fietsend met dat tasje naar huis dacht ik aan mijn kerstboom. Dankzij deze aankopen zou hij er natuurlijk ook zo uitzien als zo'n ding bij de Bijenkorf. Stunning en zo.
Maar weet u, het is weer niet gelukt. Met die boom.
Potverdorie. Kei lilluk. Maar hij ruikt wel lekker.
Over anderhalf uur komt mijn kleuter thuis. Dan gaat hier de cd van de Gouden Nachtegaaltjes aan. Waarna hij opnieuw alle ballen aan de onderkant van de boom eruit zal halen.

Ik wilde hier niet meer bloggen over dat ene feest, maar sommigen van u mailen mij nog, 'Mirei, hoézó ging jij de hele dag achter je laptop zitten voor een kaartje voor een feest?'
Nou ja, hiervoor waarschijnlijk. Als u zin heeft, wacht u dan vooral even tot het moment waarop Jesus Christ Super DJ (en die naam heb ik niet bedacht) de nieuwe plaat erin knalt. Vraagt u trouwens niet wie die meneer is met die witte zonnebril, want ik weet het niet. Ik moet u overigens bekennen dat ik er niet eens bij was vorig jaar. Wij lagen op het witte zand aan een ruisende zee, waar we onder onze parasol sms'jes from outer space ontvingen: 'Topfeestv, dakl erweer af! Staan nu biji dejassenO,, missenO jullie!'

Sex en animals

Was u ook zo blij met die brief die een vermaard ethica aan Koningin Beatrix heeft gestuurd? U weet wel, die dame in het rode badpakje, Pamela Anderson. 'I'm thrilled to visit Holland this week, not just for its charm but for its progressive outlook on two issues close to my heart - sex and animal rights.' 'There is nothing less sexy than a fur coat.' Potverjandosie, dat moet me een schok hebben gegeven op het paleis.

Starfucker

Sinds vanochtends staat er iets merkwaardigs op het scherm van mijn telefoon. Gvodafone. Ligt het aan mijn verdoemde inborst, of leest u het ook? Godvervodafone.
Verder hebben ze op Bruna een officiële recensie over mijn boek geplaatst. Ik vind ze bij Bruna vanaf vandaag dus echt bijzonder aardig en zo. Vijf sterren voor Mels. 'Tegen de achtergrond van het Amsterdamse snelle leventje en de avontuurlijke surfsport wordt de geschiedenis van de relatie verteld, eindigend in een apotheose. (...) Overtuigend in de beschrijving van Roos die haar eigen keuzes maakt, ook al zijn die pijnlijk. Debuut in de stijl van een soort vrouwelijke Kluun.' De rest leest u hier.
Ik wens u weer een fijne dag. Er dreigt in postcodegebied 1015 vandaag zowaar een kleine zon door het grijs te breken.

NASCHRIFT: Het blijkt te gaan om een recensie van NBD Biblion, de dienst voor Nederlandse bibliotheken. Ook Bol heeft die recensie nu overgenomen. Me so happy.

Zo'n dinsdag

Het weekend lang en breed achter de rug, de Manifesto-beslommeringen kunnen voor een week of wat terug in hun hok.
Maakt u zich ook vooral geen zorgen over uw outfit, uiteindelijk vindt u vast iets aangenaam bizars.
Nieuws: Op www.ze.nl kunt u vijf exemplaren van Voorbij Mels boek winnen. Gaat dat zien, lees dat boek, zij gingen u voor!
Wacht, ik heb toch nog een Manifesto skoep. Ik ontving een wonderbaarlijk mailtje van een ingewijde: ‘Het halve corps heeft kaarten!' Ik vermoed dat dit sommigen onder u zeer blij maakt, maar dat anderen hier vloekend en tierend op reageren. De Gooise meisjes zijn dus van de partij, hartstikke gezellie en qua thema-outfit natuurlijk ook weer reuze handig.
Overige berichten: Unilever haalt de Glorix uit de schappen omdat ze er na veertig jaar zijn achterkomen dat die uw kleding kan beschadigen, het weer is vandaag verdomd grijs, de lampen moeten de hele dag aan, mijn peuter zet nog steeds zijn schoen en hij zingt er ook nog bij.

Übercool klapvee, Moneyfesto deel 2

Deel 2 over de freaky kaartverkoop voor het (hét) feest, Manifesto 2008.
Sorry, argeloze bezoeker hier die nog nooit van Manifesto heeft gehoord. Het doorwerken van onderstaande tekst moet voor u hetzelfde zijn als het lezen van een breipatroon. Gaat u anders voor meer info naar het bericht hier beneden of klikt u vooral gezellig in de rondte. U bent hier zeer welkom.
Maar goed, Manifesto dus.
Er zijn nog een paar vrienden zonder kaarten, dus ieder uur blijven we schieten. De gesprekken gaan zo: 'Moet je nou óp de 00 seconden doorklikken of ervoor?' 'Ja, op de 59.' 'Nee, op de 58!'
'De arrogantie, denken ze dat ze God zijn bij Meubelstukken?'
'Misschien had God teveel vrienden?'
'Dit is trouwens wel een goeie schifting.'
'Schifting van wat?'
Dit weekend geleerd: op de 58 minuten kun je nog best naar de wc, want dat duurt maar 20 seconden. Een boterham smeren lukt ook, want idem. De tijd van teletekst loopt 3,5 seconde achter. En o ja, een uur is zo voorbij! Wat kansloos internetten, al bellend met een medeslachtoffer naar de bakker lopen, een beetje klagen over 'fucking Meubelstukken', sms'en, beetje hyven. En om 10 voor het uur is het dan weer tijd voor ons voetvolk om de laptop op schoot te trekken om te checken of je nog wel online bent.
Gelukkig zijn er steeds meer bekenden mét kaarten. Alsof het gaat om de aanslag op de Twin Towers vertellen we elkaar hoe we ons voelden toen we 'er doorheen kwamen'. Belangrijke te vermelden wapenfeiten: uur en prijs.
Potverdorie, je zou vergeten dat het om een feestje ging.
Morgen maandagochtend. 'Leuke dingen gedaan dit weekend?'

Best nachtbeest, omdat u zich hier op de webblog bevindt die ik een paar maanden geleden opstartte voor mijn roman én omdat u als bartype bijzonder specifiek tot de doelgroep van dat boek behoort, hier nog even wat schaamteloze reclame. Voorbij Mels, ga naar Selexyz of surf naar Bol, veel goedkoper dan naar de klote gaan op Manifesto, lees dat boek of leg het onder de kerstboom. U krijgt er geen spijt van.

Rest mij slechts nog de vraag uit het mailtje van Bram waar wij al uren onze hersenen over breken. Het gaat over een l. In dé code wel te verstaan. 'Is het een 1, een hoofdletter i of de l van LUL?'

NASCHRIFT: zondagavond is de voorverkoop gesloten. Zondag de 21e komt er weer een beperkt aantal kaarten vrij. Hopelijk voorkomt Meubelstukken daarmee de doorverkoop op de lelijkste site van Nederland, Marktplaats.nl. De plek waar u overigens sowieso nooit uw kaart moet kopen, omdat het wel eens een kopie kan zijn.

Übercool klapvee en de derde kerstdag

Er was eens een organisatie in Amsterdam die een mooi feestje gaf. Die organisatie noem ik voor het gemak maar Meubelstukken, want zo heet hij namelijk.
We vierden het feestje op derde kerstdag, dat deden we al sinds de geboorte van Jezus of zo. Ooit heette het Speedfreax, we dansten op garage in Club de Ville en het was superglam. Daarna werd het het wonderland van Fucque les Balles, edgy, way beyond - ja wat eigenlijk - everything, zeg maar. Paradiso was the place to be. Weer een paar jaar later veranderde het in Manifesto, postpunk en rauw. Opnieuw ging het dak eraf.
Net na de jaartelling kocht je bij Club de Ville je kaartje gewoon 's avonds aan de deur. Iedereen die wilde, kon naar binnen.
Dat veranderde. Je kreeg je een flyer in je bus met een code die je moest inspreken op een voicemail. Dat voelde best bizar. "PostfuckingMiekeTelkampkutjeaandechampagne," of zoiets moest je dan zeggen. Soms nam de koning ook gewoon zelf de telefoon op. 'Mag ik vier kaarten?' vroeg je hem.
'Oke,' antwoordde Joost van Bellen. 'Tot dan.'
Behalve bestellen, kon je de kaarten trouwens ook gewoon in een winkel kopen. Dan had je geen code nodig. Het feestje kreeg meer bekendheid. 'Het coolste feest van het jaar.' De halve stad wilde er naar toe. Je kon de kaarten niet meer bij Meubelstukken bestellen, maar je kocht ze bij Lady Day of zo. Dat ging trouwens nu alleen nog maar als een flyer had. In de loop van de middag was het feest soms al uitverkocht. Zo snel, we waren verbaasd.
Maar het jaar daarop waren de kaarten al binnen anderhalf uur weg. En het afgelopen jaar verloor een meisje bij de deur van de Dieselstore zelfs voor altijd het topje van haar vinger in het gedrang om de kaarten. Al kan dat van die vinger ook een broodje aap zijn, misschien hebben ze in het ziekenhuis dat topje er weer aangezet. Zou zomaar kunnen.
Dit jaar hoef je niet om half 7 's ochtends met je thermosfles hete chocomel naar de Heiligerweg. Dit jaar is de kaartverkoop digitaal. Met de code die wij hebben ontvangen, loggen we met z'n honderden vanaf vanochtend 6.00 uur in op www.moneyfesto.nl
Goed opgelost; buiten is het koud, iedereen tien vingers, relaxed.
Maar de organisatie heeft iets bedacht. 'We verkopen ieder uur maar twintig kaarten. De kaartverkoop duurt daarmee 3 x 24 uur.'
Een flyer geeft recht op vier kaarten. Iedereen wil er vier, dan kunnen je vrienden die dat ding niet in hun bus krijgen namelijk ook mee. Het eerste uur waren die kaarten 60 euro, daarna werden ze 80. Hoger kan ook nog, lezen we op de site.
Klokslag het uur loggen we in. Om bij die eerste vijf te horen.
Ik heb het nu drie keer gedaan. Ik herinner me niet wanneer ik me voor het laatst zo dom voelde. O nee, jawel.
Het uur hiervoor.

Girl, I'll house you

12 uur middernacht, de voorstelling was afgelopen. Als we wilden konden we in de club blijven. Over een dik uur zou Todd Terry draaien. 'Aah, joh, we gaan toch niet naar huis? Even kijken, for the old times.'
Nu weggaan was namelijk vloeken in de kerk. Todd Terry was Todd the God, het Genesis van de house. Uit de tijd van strakke wielrenbroekjes op de laatste donderdagavond van de maand, acidavond bij LVC in Leiden. Of heel soms, naar het hoogst haalbare, de RoXY in Amsterdam, waar Zubrowska haar tieten ontblootte en iedereen lief voor elkaar was.
We hingen aan de bar, binnen korte tijd was de zaal propvol.
'Méééén, wat zijn ze jong zijn ze hè?'
'En wij niet oud, toch?'
'No way.'
'Weten ze wie Todd Terry is?'
'Waren ze toen al geboren dan?'
'Kut, dit is een goeie plaat.'
We waren even stil. 'Shit, man, hij staat er al.'
Zonder ook maar een aankondiging, was Todd the God al achter de draaitafels geschoven. Geen aandacht vragen van het publiek, keihard deed hij zijn ding. Vanaf vinyl, natuurlijk.
'Godver, weer zo'n goeie plaat.'
En nog één, en nog één. Iedereen op elkaar geperst, de dansvloer barstte uit haar voegen, binnen no time bewoog de hele club. Dansen zouden we, overal, zo beval het Todd the God. Oldskool met nieuw gemixt, damn, he did it again. Boven, bij het balkon was meer plek. Eindelijk ruimte, wij wilden niet bewegen als sardientjes.
Ik voelde de aandacht van de dansende jongen naast me. Donker haar, nog geen twintig, eerstejaars HES of zo. Terwijl ik journaalposten maakten op mijn eindexamen Economie II, viel hij waarschijnlijk met zijn driewieler een tand door zijn lip.
Hij lachte naar me, ik lachte terug. Hij lachte nog een keer, dus ik deed hetzelfde. Want zo ben ik. Best aardig. En ik danste verder.
Even later een tik op mijn rug.
'Mevrouw, mevrouw.'
Ik herinner me niet wat ik deed, ik vermoed dat ik hem redelijk verbluft aanstaarde. Mevrouw zijn bij de bakker vond ik best oké, in een club was het nog even wennen.
'Mevrouw, mevrouw...'
'Sorry?' Zou hij toch al twintig zijn?
'Wilt u met mij dansen?'
'Huh?'
'Dansen?'
Hier was mijn balboekje niet op berekend, ik wees naar de dansvloer beneden. 'Daar staan veel meer mensen,'(lees: jonge chickies) 'daar moet je zijn.'
'Nee, nee, ik wil met u.'
Stilte.
'Want u houst zo lekker.'

Omdat ik hier geen woorden voor heb, dan maar even voor u Todd op zijn best, in de remix voor de Jungle Brothers. Girl, I'll house you. Wat in een ver verleden, toen mijn manuscript er nog anders uitzag, trouwens nog de werktitel voor Voorbij Mels is geweest.

Hormonenbitches en de sterren

Google alert, geplaatst, 12 uur geleden, op Recensieweb: Hormonenbitches hunkeren naar stevige verkering. Die zin herkende ik, want die staat in mijn boek. Een oordeel over mijn boek op Recensieweb. De site die Herman Brusselmans kort geleden voor zijn laatste boek één ster gaf, van de vijf wel te verstaan. De Geheime Newton van Geert Kimpen kreeg er vier, al had vijf van mij ook gemogen. Het Recht op Terugkeer van Leon de Winter daarentegen - een prachtig boek! - gaven ze maar twee. Ik klikte dus ook vooral niet door naar het artikel.
Eerst maar de andere recensies van de afgelopen dagen bekijken. Een keer twee sterren, twee keer drie, een keer één. Vaatwasser uitruimen. Telefoontje doen. Nog een oude recensie. Tomtietomtiedom. Uur U, het werd tijd voor deze sissy, de muis schoof onherroepelijk naar de plek des onheils. De afgelopen weken kreeg ik buiten Bol.com twee officiële recensies, die waren allebei positief. Erg positief. Op naar nummer drie. Klik.
Twee sterren. F**k.
'De roman is geschreven in een vlotte goed leesbare stijl doorspekt met (erg veel) 'hip' Engels. De hoofdpersoon en verteller Roos geeft blijk van spitsvondigheid en een aangenaam gevoel voor ironie. (...) Voorbij Mels is een onderhoudende zedenschets van hoogopgeleide dertigers in Amsterdam en hoe ze worstelen met werk, seks en relaties.' (...) 'Maar hoe ingrijpend al die gebeurtenissen ook zijn, de lezer wordt er eigenlijk nauwelijks door geraakt.' Nou, ikke wel. Snif. Snif. Snif.

NASCHRIFT: Voor zover ik iets van html begrijp, staat in mijn werkvlak boven deze regel de link naar de recensie. Die heb ik het afgelopen kwartier namelijk 47 keer hiernaartoe gekopieerd. Is het Murphy, is het een engel, het lukt in ieder geval maar niet met het invoegen van die link. Aan mijn onwil ligt het niet, maar als u het artikel wilt lezen, moet u doe het zelven: www.recensieweb.nl. Ook dat nog.

Neon Carrot Valentino

Op deze kille vrijdagochtend waarop ik ontdekte dat alle winterpenen van Albert.nl al door Amerigo waren opgevreten, kwam ik een paar minuten later dit geruststellende plaatje tegen.

Sex & Mels

Overmorgen, woensdag de 26e, organiseren vier vrouwen uit de Negen Straatjes een modeshow. Antonia voor de sexy hakken, Pina voor de strakke Italiaanse kleding, MK Jewelry voor de mooie bling en Stout voor de lingerie. Of het vibrerende assortiment uit de beroemde basement van Stout ook vertegenwoordigd is, weet ik niet. (Mocht dat onverhoopt niet zo zijn, fietst u dan vooral naar hun winkel in de Berenstraat voor een gezellig schoencadeautje. Die dingen passen er namelijk precies in.)

Thema van de show: Sex & The City.

Yvette, de eigenaresse van Antonia vond dat ik hét SATC boek van Amsterdam heb geschreven (daar kun je over discussieren, maar dat ga ik nu dus mooi niet doen), en belde me op. 'Wil je meedoen? Krijg je leuke promotie voor je boek!'

'Yes, I do!'

Plaats: MK Jewelry, Reestraat 9, Amsterdam

Ontvangst: 18.00 uur, start show 19.00 uur

Entree gratis. Bubbels en mooie dingen. Na afloop mág er geshopt worden. Komt allen!

En o ja, voor als u uw dorst naar info over de schrijfster nog immer niet heeft gelest: een heus interview op http://www.ze.nl/lezen/Interview-Mireille-van-Hout/1064/ .

Google God

Ik geef het toe, ik google mezelf. Niks uncooler dan dat, maar ik vind dat ik een alibi heb: ik ben zo godvergeten benieuwd of er op het world wide web iemand over mijn boek schrijft. Tot mijn lief me vertelde dat ik me ook kan abonneren op Google news feeds over mezelf. Google news feeds over mezelf. Daar heb ik toch wel een minuutje of wat om gelachen. Als ik het ooit ga geloven, stuur me dan maar een vaatje anthrax.
Anyway, ik abonneerde mezelf. Afentoe kreeg ik berichtjes over een lekker stukje op Bol, meestal was het groundbreaking news op mijn eigen weblog. Ondanks alles bleef ik googelen, want inmiddels was ik verslaafd. Zojuist kreeg ik een ouderwets mailtje van iemand. Ik deed een ontdekking, God ziet alles, maar Google had deze gemist. Op Studenten.net:
Voorbij Mels (...) 'is geloofwaardig, ontroerend en leest als een trein. Van Hout beschrijft grote onderwerpen zonder zwaar op de hand te worden en dat is knap.' Ik ben blij.
http://www.studenten.net/entertainment/boeken/6157/voorbij_mels_geloofwaardig_ontroerend_en_leest_als_een_trein

Doornroosje heeft een eetstoornis

'Hé mam, blote billen.' Het begon er hier mee dat Doornroosje onder haar prinsessenjurk geen onderbroek droeg.

Prinses Aurora, ofwel Doornroosje, het popje dat je krijgt als je vijf sprookjespunten inlevert bij de Albert Heijn. Wij hielden de prinses op haar kop, haar roze rok zakte naar beneden. Goh. Doornroosje had een designers vaginaatje. U weet wel, de omgezoomde perzik die half Hollywood op de verlanglijst heeft staan. Nou verwijt ik Doornroosje niet dat ze een poppenkutje heeft, als pop is dat haar voorrecht. Maar ze had best een onderbroek aangekund. Of een gladde grey area tussen haar benen kunnen hebben. De poppengyneacologen in de Chinese speelgoedfabrieken zijn best knap, die kunnen dat vast.

Haar rokje zakte verder naar beneden. Doornroosje was verdomd mager. De kilo's waren er afgevlogen tijdens die honderd jaar slaap. De opening tussen haar dunne bovenbeentjes was zo groot dat er zeker nog een been tussen had gekund. Type anorexia in de overtreffende trap, zeg maar. En haar taille was net iets dikker dan haar nekje.

We trokken Doornroosjes jurkje uit. Dat klinkt obsceen, maar dat is wat kinderen doen. Mijn barbies waren vroeger meer naakt dan levend. Jurk uit dus.

'Ieew, tieten!' klonk het naast me. Terwijl ik me afvroeg waar mijn kleine man dat woord geleerd had, nam ik Doornroosjes buste in me op. Een boobjob. Twee knallende borstjes, prompt vooruit. Dr. Schumacher zou er een puntje aan zuigen.

Natuurlijk zijn poppen mooier, gladder en simpeler dan real life. Maakt niet uit, er is geen kind met problemen omdat hij niet de coupe van Playmobiel heeft. Maar er zijn wel meisjes met eetstoornissen. Lieve Doornroosje, als je weer honderd jaar je bed induikt, wil je dan alsjeblieft aan het infuus gaan?

Feest

Hed Kandi houdt van het nachtleven. Dat geldt ook voor Mels, daarom kun je op de site van Hed Kandi een exemplaar van Voorbij Mels winnen: http://www.hedkandi.nl/winnen.php

Groet van mij en mijn loeiende laptop

PS. Dit zouden wel eens Sony's laatste woorden kunnen zijn. Hij is nog nooit zo verhit geweest als vanmiddag. Ik maak me zorgen.

De blazende Sony

Mijn excuses, het is rustig hier, ik blijk een trouweloze blogger. Zo langzamerhand vermoed ik dat ik hier niet voor geboren ben. Maar met mij gaat alles prima hoor, dank u wel. En mijn boek? Vandaag verscheen er een mooi stukje op http://www.ze.nl/lezen/Mireille-van-Hout-Voorbij-Mels/1007/. Daar ben ik heel blij mee.

Met mijn stramme laptop is het helaas minder gesteld, waarschijnlijk ook een reden om niet te webloggen. Uit gewoonte gebruikte ik eergisteren deze boos blazende Sony nog om de boodschappen bij vriend Albert te bestellen, maar de pensionado gooide mij zo vaak offline dat ik ondertussen beter de fiets had kunnen pakken voor een uitje tegen de wind naar de Appie op de Haarlemmerstraat. Dat had mij ook de tweeëneenhalve kilo Fries roggebrood bespaard die Albert vanmorgen afleverde. En de acht repen chocolade die naast de zwarte gluten in de paarse krat zaten. Ik ben relaxed, voor de chocolade draai ik mijn hand niet om, maar als u van de Friese vezels houdt: ze zijn gratis af te halen. Bel aan of stuur een leuke postduif, e-mail ophalen is hier een helse klus waarvoor je engelengeduld nodig hebt. Die combinatie van hel en engelen werkt vrij beroerd, dus dat wordt hem niet, met die mail.

Na dagen van stilte heb ik hier dan een berichtje geschreven over... ja, over wat eigenlijk? Sorry. Maar dat stuk op ze.nl is wel mooi.

Herfstvakantie

We struinen door de Petteflet van Pluk, lezen boekjes in het huis van Kikker en hij leert fietsen in het Westerpark. We bakken koekjes, verbazen ons over de honderd (100!) paddestoelen in onze tuin en ik begrijp geen bal van Super Mario.

Tunfun

Vanmorgen was ik met een vriendin en het lieve grut in het inferno dat kinderparadijs Tunfun heet. Denk gillende kinderscharen en nietsontziende ongeleide projectieltjes met een geboortejaar na 2000. Dit alles in een enorme tunnel van duizend vierkante meter zonder daglicht. Nee, nu lieg ik, er is daglicht. Ergens, in het midden. Wel een straaltje of twee. 'Kijk, mama, daar!' Mijn oudste wees er naar toen we naar buiten liepen.
Terug naar huis zat de peuter voldaan knikkebollend op de fiets, de kleuter rustig en tevreden. De ochtend was geslaagd, ondanks de regen hadden deze jongenslichaampjes hun energiesurplus kwijtgeraakt.
Ik heb een soort regel dat ik niet achter de computer kruip als de kinderen er zijn. Maar de peuter raakte onmiddellijk in diepe slaap en de kleuter had mij niet nodig bij het aanleggen van zijn rails. Laptop dus. Ik vond twee nieuwe recensies over Mels op Bol. Blozend zat ik achter mijn scherm. Want gisteravond was er hier ook al iets leuks: http://expecting.punt.nl/. En als klap op de vuurpijl las ik net dit: http://stoereschrijfster.web-log.nl/.

Ffff, ik heb het warm.

Teletijdmachine

De boeken waarin Suske en Wiske teruggingen in de tijd, waren mijn favorieten. Mij lijkt het wel wat, zo'n tijdsprong. De afgelopen week was ik in de ban van Fin de Siecle door Selden Edwards. Ook daar maakt iemand een sprong in de tijd.

Of een boek bijzonder is, weet je pas na een paar weken, dan merk je in hoeverre het verhaal is blijven hangen. Misschien spreek ik dus voor mijn beurt, ik heb Fin de Siecle pas net uit. Toch vermoed ik dat ik het al weet: dit boek is magistraal, episch, wervelend als een Weense wals en al die andere mutserige woorden ik daarvoor kan bedenken. (Voor de fans, verwacht niets wat op Mels lijkt; verhaal, setting en taalgebruik konden niet verschillender. Maar ik lees graag buiten de deur.)

Wheeler Burden is een Amerikaans filosoof, rockidool en honkballegende die door een verschuiving in de tijd terechtkomt in de stad die nu zo'n beetje de mufste is van Europa, maar toen een groots bruisend brandpunt: het Wenen van 1897. Tegen een achtergrond waarin de intellectuele elite filosofeert in de koffiehuizen en de jonge Wittgenstein en Freud worstelen met hun gedachtegoed, leert Wheeler eindelijk zijn vader kennen die al voor zijn geboorte een heldendood gestorven was. Als ze elkaar ontmoeten, is zijn vader jonger dan hijzelf. En o ja, hij raakt ook nog in bekoring van zijn grootmoeder, in dat jaar een onbevangen, wonderschone jongedame van 19.

Wonderbaarlijk, inderdaad, maar in dit boek klopt het helemaal. Hoe erg het klopt, merk je na afloop. De schrijver heeft er meer dan dertig jaar over gedaan, het boek zit dan ook verdomd goed in elkaar. Zonde dat ik het uit heb.

Bloedmooi

Eigenlijk vind ik het niks, mensen die altijd over zichzelf praten. Het is bijna altijd egocentrisch en beresaai. Soms kun je maar beter over het weer praten. Of gewoon: zwijgen. Misschien moet ik hier daarom afentoe een leeg vlak plaatsen. Omdat het heel oké is als je soms niks zegt. Of als je ergens niets van vindt.

Het is duidelijk: met deze blog zit ik precies op het verkeerde pad. Je kan linksaf, rechtsaf, of een u-turn maken naar het archief rechtsonderin, overal gaat het over mij. Gaap.
Er is een blog van een andere vrouw. Ik ken haar niet persoonlijk, maar ze is een vriendin van een vriendin van een vriendin, vroeger zag ik haar vaak lopen in de RoXY, waarschijnlijk zeiden we dan 'hoi'. Ze is heel lang, bloedmooi en heeft benen tot in haar nek.
Een maand geleden was er een feestje op een dakterras. Gewoon een feestje, op een van de laatste mooie nazomeravonden. Ze struikelde, er was niks om aan vast te houden, en ze viel drie meter naar beneden.
Het duurde een paar dagen voor de diagnose werd gesteld: dwarsleasie, en een loodzware ook. Ze weet dat ze nooit meer terug kan naar haar eigen huis. Nu zit ze in een rolstoel. Of nee, dat zeg ik verkeerd, ze is blij als ze het een paar uur volhoudt in dat ding. De rest van de dag ligt ze, of probeert ze met allerlei doktoren en apparaten in haar lijf ergens een paar spieren aan de praat te krijgen. Eén van de weinige dingen die ze nog kan, is haar handen gebruiken. Een heel klein beetje. Daarom typt ze afentoe, met die ene vinger die ze kan bewegen een vrolijk stukje op haar blog. http://www.bloggen.be/lisenka/.

Bol

Vandaag geen blogje , maar een mooie actie van Bol.com. Klik hier om tien exemplaren van Voorbij Mels te winnen: http://www.bol.com/nl/l/boeken/speciaal-aanbevolen-voor-leesclubs/N/1354/index.html

Blij

Ik ben blij. 'Mooi, spannend, herkenbaar, edgy, grappig en intrigerend,' dat vertellen jullie me over mijn boek. 'Verdorie, slaapt die kleine een keer door, heb ik een slapeloze nacht omdat ik jouw boek niet neer kon leggen.' Met excuses aan de arme nachtbraker (ik pas binnenkort een keer bij jou op, ja?), maar dat iemand opblijft om mijn boek te lezen is een fijn compliment.
Mijn arme vader en moeder verkeerden bij het lezen van een paar scenes in kleine shock. Sorry, lieve pap en mam, ik zei nog zo, het is niet autobiografisch - maar moeten jullie horen, er is er in Duitsland nu een dame, Charlotte Roche, leuke vrouw, kolletje, sjaaltje, keurig type. En die schrijft over aambeien en anale seks en hergebruikte tampons en opgedroogd sperma en zo. Die roman is ook niet autobiografisch. Heus, als je haar foto ziet, geloof je het meteen.
Sorry, ik dwaal af. In Voorbij Mels is geen tamponnetje te bespeuren. Ik had het over de eerste reacties. Ik ben best reëel: ik weet ook wel dat dit opmerkingen zijn van welwillende familie, vrienden en via via bekenden. Maar toch ben ik gelukkig. Schrijven is een solitaire bezigheid. Dat vind ik niet erg, ik schrijf graag alleen. Maar het uitblijven van reacties leek me plotseling wel een beetje eenzaam. Dank jullie wel.

Fffffjjjjww

Met dank aan Floris van de Laar, die deze foto afgelopen zaterdagmiddag bij Selexyz in Nijmegen maakte. Tweede rij van onder, tweede van rechts. In Amsterdam viel dit plaatje niet te maken, want... uitverkocht.
Zojuist las ik dat de Nederlandse vrouw zich online mooier voordoet dan ze is. Bij deze besluit ik dan ook om u niet te vertellen hoeveel boeken Scheltema had ingekocht. Scheltema was uitverkocht. Punt.
Goed he?! Van mij?!
En nu is het tijd voor de krant, kinderen, brood smeren, de vermaledijde Fortisbank, McCain, juffrouw Palin (weet u dat ze schoenen draagt van het merk Naughty Monkey? En zegt dat niet genoeg?); er is meer dan Mels.
Eén ding, ik moet het eigenlijk niet doen... maar ik kan het niet laten, is er hier iemand die het eh... het eh... boek... eh al gelezen heeft?

Daar hebben ze hem al

Geachte mevrouw van Hout,

Onderstaand(e) artikel(en) uit uw bestelling met bestelnummer 6319051490 van 23 september 2008 hebben wij overgedragen aan TNT post. U ontvangt de bestelling zo spoedig mogelijk. [...]

Voorbij Mels - Mireille van Hout - aantal 1- prijs €17.95
Uw creditcard wordt belast voor bovenstaand(e) artikel(en).

Met vriendelijke groet,bol.com
http://www.bol.com/

En nu heb ik het er niet meer over. Want hé, hoe spannend het soms ook is, niet alles draait om Mels. Potverdorie.

Schiet mij maar lek

'Vrijdag of zaterdag. Het boek heeft een paar dagen vertraging, ' zei de vriendelijke mevrouw van Selexyz Scheltema zojuist.

Tja. Geen commentaar.

Jullie vragen me allemaal bij welke boekhandels het boek (vanaf nu, morgen, overmorgen, pruimentijd) te koop is. Helaas, dat weet ik niet. Je kunt het boek echter wel bij iedere boekhandel bestéllen. Sterker nog, dat kan zelfs eh... stimulerend werken omdat boekhandelaren dan nieuwsgierig worden. 'Hé, Voorbij Mels, laat ik daar toch maar even een gezellige stapel van inslaan.'

Yes, yes, yes! zegt deze gek dan.

Óvermorgen

Vraag me niet hoe het komt, het duurt nog twee dagen voor het boek in de winkel ligt. Overmorgen, woensdag 1 oktober, kán het er zijn. Grote kans, maar pin me er niet op vast. Ondertussen lag hier gisterenavond bij de post het eerste exemplaar op me te wachten. Haastig maakte ik de dikke envelop open, het boek schoof in mijn hand. Een echt boek, met mijn naam erop en teksten die ik op deze laptop getikt heb. Tijdens een van de vele uren dat ik op de bank zat, koffiedronk bij Starbucks in Hong Kong of op mijn bed lag.

Ik bladerde er haastig doorheen om een paar passages te lezen. Om het daarna snel weer terug te leggen op tafel. Het was alsof ik me eraan kon verbranden.

Mijn lief keek me verbaasd aan, met een liefdevol gebaar pakte hij het weer op. 'Wat ben jij een koude kikker.' Verrast las hij dat ik het boek aan hem had opgedragen. 'Hé, wat is dit?'
Natuurlijk was deze koude kikker wel gelukkig. Het omslag was mooi, in alles leek het op een boek. Ik ben dol op boeken, op deze nog even wat meer. Maar het is zoals vanochtend een agent van non-fictie tegen me zei. Je kruipt niet met een glas wijn op de bank om je eigen boek te lezen.

En nu moet ik rennen

Op naar de hei. Het boek is er nog niet, misschien over een uur, misschien over twee, misschien over vierentwintig. O ja, handig: http://www.leesditboek.nl/voorbij-mels/kortingsbon.php. Fijn weekend!

Morgen

Morgen levert de drukker bij de uitgever de eerste gedrukte exemplaren van mijn boek af. Ik krijg het er nu al warm van. Objectief gezien is dat best fijn, ik heb net namelijk een half uur op een hele koude Nieuwezijds Voorburgwal gestaan. Wachtend op de bus- en een juf - en een kindje -voor het eerste schoolreisje van mijn blije, springende kleuter die voor mijn ogen een soort acute vorm van adhd ontwikkelde. De gillende rondkrioelende minimensjes hadden rode wangen van opwinding, maar hun moeders stampten met hun voeten tegen de kou. Tot ik op de fiets terug weer aan het boek dacht. Morgen dus.
Ik vraag me of ik er in durf te lezen. Het duurde namelijk ook vier dagen voor ik de pdf met de definitieve drukproef durfde te openen. 'Chicken,' zei mijn redacteur. En ze had gelijk, zelfs na die vier dagen wachten, haakte ik al na drie alinea's af. Ik zag alleen maar missers. Oké, objectief gezien waren het geen fouten. Maar subjectief gezien wel, die zinnen moesten echt héél anders. (Die verhaalfragmenten hiernaast komen ook niet uit die pdf, maar uit een argeloos Word-bestandje waar ik het niet zo benauwd van krijg).
Morgen. Om 1 uur 's middags verlaat ik de stad voor een luxe hut op de Drentse hei. Als die drukker een beetje laat is, kan het dus nog tot maandag duren. Want in Nooitgedacht is natuurlijk geen boekhandel.

Grap

Waar haalde ik het vandaan? Niet meer nerveus?

Zesde fragment

Sinds mijn opa was overleden, had Wigbold zichzelf de rol toebedeeld van pater familias. Niet dat daar ook maar enige behoefte aan was. Als mijn zachtaardige, progressieve vader op ecologische wandelschoenen iets kon missen, waren het Wigbolds ongevraagde beleggingsadviezen en zijn uitgebreide verhalen over de sterrenkok tijdens zijn kapitale vakantietrip naar Antarctica. Geen groter contrast dan dat tussen Wigbold en mijn vader. Ik vroeg me weleens af bij wie van hen ik het beste paste. Dan voelde ik me schuldig; mijn moeder als buddy voor asielzoeksters met hiv, mijn vaders werk voor een voedselbank, mijn zus: ook al zo’n weldoener. Wat deed ik, koekoeksjong, om de wereld beter te maken? Fijne feestjes geven?

Rock & Roll

Opeens ben ik niet meer zenuwachtig. Misschien kan het ook wel niet, mezelf vierentwintig uur per dag gek maken omdat er straks wellicht geen hond het boek koopt. Of dat jullie er met z'n allen geen bal aan vinden. Dat mijn moeder zich rot schrikt omdat er seks&drugs&rock&roll in voorkomen. Dat er op Bol.com allemaal miserabele beoordelingen verschijnen. Dat er op Bol helemaal geen beoordelingen verschijnen.

Ik heb de hele mikmak zo vaak herkauwd dat het allemaal loze gedachten zijn geworden. Ik ben er klaar mee. Hoera. Even kijken hoe ik dit vasthoud, de komende tijd.

(En dat van die seksendrugsenrock&roll ? Dat heb ik ons mam maar gewoon even verteld. Al heeft ze nog niks gelezen. Want daar kreeg ik het dan toch benauwd van, zo vlak voor de verschijningsdatum.)

City Spa

Niemand had meer haast in mijn buurt, mensen slenterden over straat. De herfstzon scheen zacht, er was geen wind, op de gracht tufte een oude sloep langzaam voorbij. In de verte klonk het bedaarde hoefgetrappel van een Friese knol die toeristen rondreed in een rijtuig. De buurjongens trapten tegen een bal en mijn kleuter fietste wiebelend en trots voor het eerst zonder zijwieltjes op straat. Autoloze zondag in Amsterdam. Alsof de hele stad een dagje zalig achteroverleunde, met een oude plaat van Billie Holiday op de achtergrond.

Lonkend in hun donkerblauwe shirtjes

Gisteren schreef ik een huis- tuin en tandartsenblog. Dat was een overtreding, ik zou hier alleen schrijven over het boek en wat daar bijhoort. Maar er gebeurt even niet zo veel, qua boek. Er lopen dingen, binnenkort geef ik zowaar mijn eerste interviews, ik ben een boekborrel aan het organiseren en verder is het nog een dikke week afwachten. Vreemd. En over die vreemdheid zelf wil ik ook niet schrijven, want dan vergroot ik het alleen maar.
Zojuist zat ik dus aan mijn tafel mijn huis, tuin- en keukenkrant te lezen: De Amsterdamse brandweer heeft een poes gered. De poes zat klem tussen een kanteldeurtje (wat is dat?) op de achtste verdieping van een flat in West. Bazinnetje niet thuis, dus de brandweer rukte uit. Met de ladderwagen.
Nu verkeer ik in de situatie dat ik die grote brandweermannen regelmatig lonkend en zwetend in hun donkerblauwe shirtjes door het Vondelpark zie rennen. Je denkt altijd dat het zweetplekken zijn daar onder die bonkige armen, maar het schijnt pure testosteron te zijn wat ze transpireren. Manniger dan dit krijg je ze niet. En natuurlijk was heelzieligvoordiepoes achenweedatarmediertje, maar wat dacht die gozer? In zijn zwarte brandweeroverall met gele strepen, terwijl hij die poes uit het kanteldeurtje redde?

Boon

In het dorp waar ik vandaan kom, waren de tandartsen een beetje vreemd. Toen ik klein was, hadden we de tandarts waarvan iedereen zei dat hij aan het einde van zijn werkweek naar de gevangenis ging. Belastingfraude.
Een paar jaar later zat er weer een andere tandarts. Laten we hem hier maar even Boon noemen, want zo heette hij namelijk. Boon was bijzonder. Als er een gaatje moest gevuld, verdoofde hij je nooit. Verdoven was voor watjes. Ik was zestien en geloofde hem.
Boon droeg ook nooit latex handschoenen. Hij had een speciale spray die zijn handen net zo goed beschermde als rubber. Ik was zestien en wist dat dit niet kon.
Ik verhuisde naar Amsterdam. Ik kreeg een nieuwe tandarts, zijn naam ben ik vergeten. Deze tandarts droeg lasbrillen en handschoenen. Hij maakte een foto van mijn kiezen. ‘Hier zie je dat de vulling tussen je twee achterste tanden helemaal doorloopt. Je tandarts heeft er als het ware één enorme kiesvan gemaakt.’
Over een half uur moet ik weer naar de tandarts. Deze tandarts heet Eddo. Eddo mijn held. Tijdens zijn wortelkanaalbehandeling heb ik gewoon een half uur in die stoel liggen snurken. Iedereen die mij kent weet dat ik de slechtste slaper van de wereld ben, maar Eddo zit aan mijn tanden en ik ben weg. Zo meteen krijg ik van hem een kroon. Oké, een kroon klinkt niet heel cool, maar mijn kiezen hebben vroeger wat te verduren gehad.
En Boon? Boon kreeg de griep. De griep werd erger en erger, echt, Boontje was heel ziek. Maar Boon ging niet naar de dokter. De dokter was voor watjes. De griep sloeg op zijn hartkleppen. En toen ging hij dood.
En nu moet ik rennen, anders kom ik te laat bij Eddo.

Vijfde fragment

Het was de eerste dag van die winter dat het sneeuwde. Ik trok mijn jas dichter om me heen. Terwijl ik door de schuifdeur naar binnen liep, stampte ik de sneeuw van mijn voeten. ‘Loop maar door naar boven,’ zei de receptioniste. ‘Kamer 404. Ze wachten al op u.’
Twee andere bureaus hadden hun plan al gepresenteerd. Eigenlijk zou ik samen met Pepijn zijn gegaan, maar die zat bij de Eerste Hulp. ‘Zo stom. Uitgegleden, op een brug,’ had hij door de telefoon gezegd. Ik had een afspraak met twee mannen van de directie. Een blonde man in een blauw pak stond op en gaf me een hand. Veertiger, grijze ogen, hockeytype, ik schudde hem de hand. Edzard Jurriens, de commercieel directeur. ‘Gaat u zitten. De receptioniste vertelde al dat u alleen kwam. Mels Wijnberg is even van zijn plek. Kan ik uw jas aannemen?’
‘Graag.’
‘Mels is onze directeur marketing en pr Benelux. U hebt elkaar toch al eerder gesproken?’
‘Alleen telefonisch, hij heeft ons vanuit het buitenland gebrieft.’ Ik dacht terug aan de briefing. Mels Wijnberg had ons gebeld. Ik had aan Pepijns bureau gezeten en via de speakerphone hadden we hem uitgebreid gesproken. Zijn stem was laag en warm. Uitnodigend, uitdagend misschien. Terwijl ik luisterde waren mijn ogen afgedwaald naar de rode amaryllissen op Pepijns bureau, hun kelken waren wijd geopend.
De deur ging open. ‘Ha, daar is Mels.’
Ik draaide mijn hoofd naar de deuropening en stond op uit mijn stoel. Een lange, donkere man liep op me af en stak zijn hand naar me uit. ‘Mels Wijnberg.’
Mijn hart miste een slag. God, hij was mooi. ‘Welkom. Fijn dat u er bent.’ Hij glimlachte naar me alsof het eigenlijk geen bal uitmaakte wat ik zo te vertellen had.
Weer probeerde ik te slikken. ‘Dank u wel.’
Mels Wijnberg dronk koffie, uit een wit kantoorkopje. En hij bracht me compleet van mijn stuk. Zonder dat ik ook me ook maar enigszins verzette, zat hij al vanaf die eerste ochtend tot in mijn bloed. Later zou ik mezelf afvragen of het liefde op het eerste gezicht was geweest? Maar het was eerder een blijk van herkenning van iemand die belangrijk voor me zou worden.

In de wolken

De zomer was voorbij, maar de zon scheen fel. Ik had het warm in mijn wollen vest. Aan het stuur van mijn fiets hing een papieren tas. Daarin zaten de eerste zestig pagina’s van mijn manuscript. Verpakt in een mooie doos, met dun vloeipapier erom heen, alsof het een zijden jurkje van Armani was. Ik trapte stevig door, de lange brug bij de Piet Heinkade op. Ik haalde twee slingerdende meisjes in. Ze droegen lage heupbroeken en korte jasjes, hun ruggen waren wit en bloot.
Vorig jaar was ik ook in gesprek geweest met een uitgever, na lang wikken en wegen was dat op niks uitgelopen. Daarna had ik het manuscript laten verstoffen op de hard disc. De afgelopen maanden was opeens het moment daar geweest: ik had het verhaal binnenstebuiten gekeerd en compleet herschreven. Ik voelde dat het tien keer beter was geworden. Maar als er geen uitgever was die het boek wilde, dan zou ik het niet af schrijven. Dan was dit boek gewoon niet meant to be. Easy piecy. Ik had al ideeën voor een nieuw verhaal.
Het kantoor van de uitgever bevond zich in op de begane grond van een mooi pand. De plafonds waren hoog, overal stonden boeken, er hingen banieren met de namen en foto’s van bekende schrijvers. Een redacteur nam mijn manuscript in ontvangst. Ze heette Linda. We maakten een praatje en stonden wat onhandig tegenover elkaar in de kantoorruimte, want dat is nou eenmaal wat je doet in grote kantoorruimtes.

Ik vond haar aardig. ‘Het kan nog wel een maand of twee duren voordat je iets hoort.’ Een week later belde ze. Nadat ze de telefoon had neergelegd, rende ik gillend een rondje door het huis.

Lappenmand

Ik nies dat het een aard heeft. Ontelbaar veel verfrommelde zakdoekjes, paracetamol geslikt, branderige ogen. De zon schijnt, maar ik duik mijn bed in.

Vierde fragment

Hij heeft niets te veel gezegd, ze is mooi, duizend keer mooier dan ik. Haar huis is nog net zo’n bende als hij het beschreef in zijn mail. Ze leunt tegen een paarsgelakt kastje, haar handen voor haar borst gevouwen. De zon schijnt pal naar binnen, stofdeeltjes dwarrelen in de lucht. We staan in haar woonkamer, zijn arm raakte kort de mijne, bijna pak ik zijn hand. Even kijk ik naar hem op, onze ogen ontmoeten elkaar, een eeuwigdurende seconde lukt het niet mijn blik van hem af te wenden.
Dan laat zij iets vallen, uitdagend kijkt ze ons aan. Op haar smalle blote voeten staat ze anderhalve meter bij ons vandaan, volle mond, groene ogen met zwarte wimpers die afsteken tegen haar zongebleekte, blonde haar. Ze ruikt naar kokosolie.

Flow

Sinds ik deze blog heb, verbaas ik me over het gemak waarmee miljoenen mensen het iedere dag maar doen: dat bloggen. Ongevraagd jouw verhaaltjes de wereld in gooien. Terwijl de hele wereld er op het world wide web maar op los boert (klik voor de grap hierboven even op volgende blog – volgende blog – volgende blog – und so weiter - je weet niet wat je tegenkomt, van christelijke Hells Angel tot Chileense moeder die op ieder willekeurig moment van de dag de snottebellen van haar baby fotografeert) moet ik toch iedere keer wat overwinnen.
Ondertussen ben ik natuurlijk guilty as sin, ik ben niet alleen aan het bloggen, maar heb over twee weken ook nog eens 320 gedrukte pagina’s op mijn conto staan. Maar vanwege die schroom, heb ik dus nog niet veel verteld over het hobbelpad -karrenspoor, rollercoaster, whatever - van de debutant. En dat had ik wel beloofd. En er is idioot veel te vertellen, maar op dit moment ook even heel weinig. Dit zijn namelijk vreemd stille weken. Ik kan geen letter meer aan het boek veranderen, wat ik diep in mijn hart dolgraag wil. (Iedereen die mij kent, moet nu even lachen. Voor mij is een tekst namelijk zo’n beetje nooit af). Het boek is nog niet gedrukt, dat gebeurt nu, ergens in Nederland. En behalve samen met mijn uitgever nu onze stinkende best te doen dat het boek bekendheid krijgt, is het nu afwachten. Heel gek. Laat het gaan, relax, go with the flow. Op de een of andere manier had ik dat van tevoren niet bedacht. En ik altijd maar zeggen dat ik geen controlfreak ben.

Vijfduizend

Via Internet zag ik een journaalitem over Manuscripta, de grote boekenbeurs van het afgelopen weekend. Het komend najaar komen er vijfduizend nieuwe titels op de Nederlandse markt.

Vijfduizend? Vijfduizend.
Dat zijn natuurlijk ook de nieuwe Sonja Bakkers, Dikkie Diks, Van Dales, biografieën en Mediteren voor Dummies. Dat zijn niet alleen maar romans. Maar als je een nieuw boek wil lezen, kun je behalve Voorbij Mels uit 4999 andere boeken kiezen. Werk aan de winkel dus op deze blog. En laat ik nou net vandaag geen tijd hebben. Tot morgen!

Derde fragment

Ik zou die dag gaan lunchen met mijn oom toen ik voor de deur van zijn kantoor plotseling Hera tegen het lijf liep. ‘Hera, dat is lang geleden!’
‘Roos, wat énig!’
Jaren geleden hadden Hera en ik samen geroeid, elke donderdagavond samen met nog twee anderen in een dubbel vier de Amstel af. ‘Werk je hier?’ vroeg ik.
‘Ja, sinds drie jaar. Ik ben directeur hr voor de Benelux. Jij?’
‘Zo, stoere functie.’
‘Goed hè.’ Ze spreidde haar arm. ‘Belangrijke spil in het bedrijf, tien man onder me, gigantische auto, megabonus, mij hoor je niet klagen.’
Ik wist meteen weer waarom het nooit wat geworden was tussen Hera en mij. ‘Leuk voor je.’
‘Maar wat doe jij hier?’
Ik vertelde over mijn opdracht. Even overwoog ik te vertellen dat mijn oom haar grote baas was. Buigend en likkend zou ze voor me op de grond zijn gevallen. Woef.
Ze keek me onderzoekend aan. ‘Werk je dan voor onze Mels?’
‘Mels Wijnberg?
Ze glimlachte als de zwarte mamba. ‘Natuurlijk, honey.’
‘Mels is mijn opdrachtgever.’
‘Dat meen je niet! Mels en ik, wij zijn zó!’ Hera legde haar wijsvingers met de oranjegelakte nagels naast elkaar en knipte ermee alsof het een heggenschaar was. ‘Zó close, dat zijn wij.’

De stalkende collega

Soms hoor ik het wel eens zeggen: ‘Dat boeken schrijven is natuurlijk ook maar een eenzaam beroep.’ Nou verkeer ik niet in de gelukkige omstandigheid dat ik kan zeggen dat boeken schrijven mijn beroep is. Daarvoor moeten jullie namelijk wel erg veel Voorbij Melsen kopen, toch zeker wel tienduizend of zo. Ik mag hier dan een stijgend aantal bezoekers hebben (hallo, Den Haag – heel gezellig al die lezers daar) zo groot is mijn bekendheid natuurlijk niet.
Tot zover beroep. Hou je over: ‘Dat boeken schrijven is natuurlijk ook maar eenzaam.’ Maar dat vind ik dus niet! Als de rest van de wereld aan die 187 onbeantwoorde mails begint terwijl de stalkende collega van de binnendienst binnensluipt, zit ik in een vliegtuig naar warme oorden. Naast mij een donkere man, af en toe maken we een grap over de slechte film met Reese Whiterspoon op het scherm voor ons. Hij glimlacht naar me en we weten allebei dat het niet over de film gaat. Als ik ’s nachts vier keer kots heb opgeruimd van een ziek kind, zit ik een paar uur later achter die laptop toch maar weer totally dressed up wijn te drinken op een drukke vernissage. Een aanrader dus, dat schrijven. Niet aarzelen, gewoon doen.
Toch is er ook reden waarom ik het afraad. Ken je dat: dat je een boek hebt gelezen en dat je het doodzonde vindt dat je het al uit hebt? Nou ja. Dat dus.

Tweede fragment

Er was een tijd dat ik Mels Wijnberg niet kende. Soms was mijn leven leuk en fijn en oké. Soms was het leeg, wilde ik alles anders – maar was dat niet onze zogenaamde tragedie, The Thirty Something People? Uitgaan, borrels, de honderden etentjes, de gesprekken over niks, het gefilosofeer over alles. Over het leven, de zin, onze vermeende spiritualiteit, ons hedonisme, de dromen, het doel, de hoop en de liefde. En o ja, de mannen natuurlijk. Eva, Sofie, Branca en ik; we dachten ons diepzinnig en vonden dat we leefden.
Eva en ik kenden elkaar al tien jaar. Het begon in de universiteitsbibliotheek waar we elke dag aan dezelfde tafel studeerden. Bruin halflang haar, één groen oog, één blauw oog, spijkerbroek, shirtje, sneakers. Toen we elkaar vervolgens elke donderdag tegenkwamen in een magische clubtempel – die jaren later tijdens een apocalyptische brand overigens ter ziele zou gaan – raakte het snel aan tussen ons. Eva was een soort heftige versie van mezelf. Luidruchtiger, liever, bitchier, ze zoop meer, ze rookte meer, alles meer, soms op het manische af.

Een beetje careless whisperen

Gisteren verstuurde ik een mailbommetje, hulp gevraagd bij een fluistercampagne om mijn boek bekendheid te geven.
Het is geweldig hoe iedereen daarop reageert. Er waren mensen die zich over het bureau naar hun collega’s bogen om het letterlijk zachtjes in hun oren te fluisteren. Maar er was ook een vriendin die riep ‘fluisteren, no way, ik schreeuw het van de daken.’ Ook fijn. Ik ben overal blij mee.
Inmiddels heb ik een teller die vriendelijk voor mij bijhoudt hoeveel hits deze blog heeft. Van die teller (van jullie dus) word ik heel blij. Het is net een grote zak snoep waar ik steeds iets uit mag pakken. En ik word niet misselijk, ieder snoepje is nog lekkerder dan het vorige.
Door al dat gefluister moest ik denken aan die plaat van George Michael, Careless Whisper. Ik geloof dat het nummer inmiddels ongelofelijk verboden is, als je het draait in een openbare gelegenheid krijg je tbs met drie jaar dwangverpleging, maar toch. Hij had het goed bekeken, die George. Maar mooi een van de meeste gedraaide liedjes uit de jaren tachtig geschreven.
Iemand anders die ook fantastisch kon fluisteren was Robert Redford. In die film. Iets met een paard en een ongeluk en een meisje en en een moeder die Robert wel zag zitten maar toch werd het niks. Heel zielig allemaal. Maar wat was hij goed, die Robert. Dat boze paard dat geestelijk helemaal van de wap was, had hij binnen een dag of wat omgefluisterd tot een soort gezellige Salinero.
Jullie kunnen het dus ook goed, dat fluisteren. Met een grote glimlach zit ik achter mijn laptop.

De ontplofte inbox

Mijn inbox is ontploft, grote dank voor het mailbombardement over deze blog. Als ik je nog niet heb geantwoord, sorry, ik doe het snel. Reageren onder de postings zelf schijnt een soort hogere wiskunde te zijn voor mensen met geduld. Of zoiets. Nou ja, ik ben dus benieuwd. Naar de eerste wiskundigen.

Het begin

Er was eens een meisje dat een boek wilde schrijven. Toen ze 7 was bracht ze het handgeschreven boekje Okki & Pim uit. 'Voor kinderen van 6 en 7 jaar.' Het meisje had niet geschreven hoe het afliep met Okki en zijn vriend, dus het boekje was geen succes. Zo'n laatste hoofdstuk vond ze verdomd ingewikkeld.
Toen het meisje groot werd, schreef ze nog steeds: grote mensenstukken over geld en woningen en banen die zouden verdwijnen. Overdag waren er vergaderingen over ongelofelijk belangrijke onderwerpen . Tijdens die vergaderingen had iedereen een mening. Dat vond ze een beetje raar. De mensen riepen dat ze het niet met de ander eens waren terwijl ze toch hetzelfde wilden. Na een werkdag tijdens die eindeloze regenachtige winter van dat jaar, had het meisje een droom. In haar droom schreef ze een boek.

Lieve lezer

Dus nu heb ik een weblog. Over een paar weken is het zo ver, dan komt Voorbij Mels uit. Zo'n blog leek me een mooie teaser voor het boek. Een teaser en een trailer. Met verhaalfragmenten, cliffhangers en een blooper hier en daar. Geen verhalen dus over afgezoende ruzies aan het thuisfront en kinderen die spaghettislierten door hun neus opzuigen (de oudste kan het best goed, de jongste is in training), want daar ga ik mooi niks over vertellen.
Bijna iedereen zegt het: 'wat leuk, heb je een boek geschreven, dat wil ik ook nog een keer doen!' Ooit las ik dat een half miljoen Nederlanders inderdaad plannen in die richting hebben. Daarom schrijf ik hier ook over het debuteren zelf. Is het leuk of niet leuk? Lees en huiver. En o ja, vertel natuurlijk iedereen over mijn weblog. Anders vinden die half miljoen Nederlanders mijn blog potverdorie niet.

Eerste fragment

Het zand schuurt haar huid. Scherp als glassplinters dringt het overal binnen, zand in haar neus, in haar oren, haar mond. De kille wind raast als een sirene langs haar lichaam, een losgewaaide pluk haar zwiept hard in haar ogen. Opnieuw haalt de storm uit, met moeite houdt ze zich staande, beschermend legt ze haar handen tegen haar buik. De man naast haar grijpt haar vast. Even denkt ze een warme gloed in zijn ogen te herkennen. Ze wil glimlachen. Zijn gezicht verstrakt, hij stopt zijn handen in zijn zakken. De leegte tussen hen hangt als een zware massa over haar lichaam.
Hij wijst naar de oceaan, zijn gezicht ziet bleek. Plotseling ontstaat er drukte op het strand, een uitgeputte jongen is alleen teruggekomen, op zoek naar hulp. Er is een surfer in problemen. Twee jongens surfen snel weg, want reddingsboten zijn hier niet, aan het einde van de wereld. God, laat het hem niet zijn. Ze rent naar de ijskoude branding. Hij roept haar, maar ze verstaat hem niet. Zijn woorden stuiven weg in de storm.