In de wolken

De zomer was voorbij, maar de zon scheen fel. Ik had het warm in mijn wollen vest. Aan het stuur van mijn fiets hing een papieren tas. Daarin zaten de eerste zestig pagina’s van mijn manuscript. Verpakt in een mooie doos, met dun vloeipapier erom heen, alsof het een zijden jurkje van Armani was. Ik trapte stevig door, de lange brug bij de Piet Heinkade op. Ik haalde twee slingerdende meisjes in. Ze droegen lage heupbroeken en korte jasjes, hun ruggen waren wit en bloot.
Vorig jaar was ik ook in gesprek geweest met een uitgever, na lang wikken en wegen was dat op niks uitgelopen. Daarna had ik het manuscript laten verstoffen op de hard disc. De afgelopen maanden was opeens het moment daar geweest: ik had het verhaal binnenstebuiten gekeerd en compleet herschreven. Ik voelde dat het tien keer beter was geworden. Maar als er geen uitgever was die het boek wilde, dan zou ik het niet af schrijven. Dan was dit boek gewoon niet meant to be. Easy piecy. Ik had al ideeën voor een nieuw verhaal.
Het kantoor van de uitgever bevond zich in op de begane grond van een mooi pand. De plafonds waren hoog, overal stonden boeken, er hingen banieren met de namen en foto’s van bekende schrijvers. Een redacteur nam mijn manuscript in ontvangst. Ze heette Linda. We maakten een praatje en stonden wat onhandig tegenover elkaar in de kantoorruimte, want dat is nou eenmaal wat je doet in grote kantoorruimtes.

Ik vond haar aardig. ‘Het kan nog wel een maand of twee duren voordat je iets hoort.’ Een week later belde ze. Nadat ze de telefoon had neergelegd, rende ik gillend een rondje door het huis.