Bloedmooi

Eigenlijk vind ik het niks, mensen die altijd over zichzelf praten. Het is bijna altijd egocentrisch en beresaai. Soms kun je maar beter over het weer praten. Of gewoon: zwijgen. Misschien moet ik hier daarom afentoe een leeg vlak plaatsen. Omdat het heel oké is als je soms niks zegt. Of als je ergens niets van vindt.

Het is duidelijk: met deze blog zit ik precies op het verkeerde pad. Je kan linksaf, rechtsaf, of een u-turn maken naar het archief rechtsonderin, overal gaat het over mij. Gaap.
Er is een blog van een andere vrouw. Ik ken haar niet persoonlijk, maar ze is een vriendin van een vriendin van een vriendin, vroeger zag ik haar vaak lopen in de RoXY, waarschijnlijk zeiden we dan 'hoi'. Ze is heel lang, bloedmooi en heeft benen tot in haar nek.
Een maand geleden was er een feestje op een dakterras. Gewoon een feestje, op een van de laatste mooie nazomeravonden. Ze struikelde, er was niks om aan vast te houden, en ze viel drie meter naar beneden.
Het duurde een paar dagen voor de diagnose werd gesteld: dwarsleasie, en een loodzware ook. Ze weet dat ze nooit meer terug kan naar haar eigen huis. Nu zit ze in een rolstoel. Of nee, dat zeg ik verkeerd, ze is blij als ze het een paar uur volhoudt in dat ding. De rest van de dag ligt ze, of probeert ze met allerlei doktoren en apparaten in haar lijf ergens een paar spieren aan de praat te krijgen. Eén van de weinige dingen die ze nog kan, is haar handen gebruiken. Een heel klein beetje. Daarom typt ze afentoe, met die ene vinger die ze kan bewegen een vrolijk stukje op haar blog. http://www.bloggen.be/lisenka/.