Tweede fragment

Er was een tijd dat ik Mels Wijnberg niet kende. Soms was mijn leven leuk en fijn en oké. Soms was het leeg, wilde ik alles anders – maar was dat niet onze zogenaamde tragedie, The Thirty Something People? Uitgaan, borrels, de honderden etentjes, de gesprekken over niks, het gefilosofeer over alles. Over het leven, de zin, onze vermeende spiritualiteit, ons hedonisme, de dromen, het doel, de hoop en de liefde. En o ja, de mannen natuurlijk. Eva, Sofie, Branca en ik; we dachten ons diepzinnig en vonden dat we leefden.
Eva en ik kenden elkaar al tien jaar. Het begon in de universiteitsbibliotheek waar we elke dag aan dezelfde tafel studeerden. Bruin halflang haar, één groen oog, één blauw oog, spijkerbroek, shirtje, sneakers. Toen we elkaar vervolgens elke donderdag tegenkwamen in een magische clubtempel – die jaren later tijdens een apocalyptische brand overigens ter ziele zou gaan – raakte het snel aan tussen ons. Eva was een soort heftige versie van mezelf. Luidruchtiger, liever, bitchier, ze zoop meer, ze rookte meer, alles meer, soms op het manische af.