Vierde fragment

Hij heeft niets te veel gezegd, ze is mooi, duizend keer mooier dan ik. Haar huis is nog net zo’n bende als hij het beschreef in zijn mail. Ze leunt tegen een paarsgelakt kastje, haar handen voor haar borst gevouwen. De zon schijnt pal naar binnen, stofdeeltjes dwarrelen in de lucht. We staan in haar woonkamer, zijn arm raakte kort de mijne, bijna pak ik zijn hand. Even kijk ik naar hem op, onze ogen ontmoeten elkaar, een eeuwigdurende seconde lukt het niet mijn blik van hem af te wenden.
Dan laat zij iets vallen, uitdagend kijkt ze ons aan. Op haar smalle blote voeten staat ze anderhalve meter bij ons vandaan, volle mond, groene ogen met zwarte wimpers die afsteken tegen haar zongebleekte, blonde haar. Ze ruikt naar kokosolie.