Teletijdmachine

De boeken waarin Suske en Wiske teruggingen in de tijd, waren mijn favorieten. Mij lijkt het wel wat, zo'n tijdsprong. De afgelopen week was ik in de ban van Fin de Siecle door Selden Edwards. Ook daar maakt iemand een sprong in de tijd.

Of een boek bijzonder is, weet je pas na een paar weken, dan merk je in hoeverre het verhaal is blijven hangen. Misschien spreek ik dus voor mijn beurt, ik heb Fin de Siecle pas net uit. Toch vermoed ik dat ik het al weet: dit boek is magistraal, episch, wervelend als een Weense wals en al die andere mutserige woorden ik daarvoor kan bedenken. (Voor de fans, verwacht niets wat op Mels lijkt; verhaal, setting en taalgebruik konden niet verschillender. Maar ik lees graag buiten de deur.)

Wheeler Burden is een Amerikaans filosoof, rockidool en honkballegende die door een verschuiving in de tijd terechtkomt in de stad die nu zo'n beetje de mufste is van Europa, maar toen een groots bruisend brandpunt: het Wenen van 1897. Tegen een achtergrond waarin de intellectuele elite filosofeert in de koffiehuizen en de jonge Wittgenstein en Freud worstelen met hun gedachtegoed, leert Wheeler eindelijk zijn vader kennen die al voor zijn geboorte een heldendood gestorven was. Als ze elkaar ontmoeten, is zijn vader jonger dan hijzelf. En o ja, hij raakt ook nog in bekoring van zijn grootmoeder, in dat jaar een onbevangen, wonderschone jongedame van 19.

Wonderbaarlijk, inderdaad, maar in dit boek klopt het helemaal. Hoe erg het klopt, merk je na afloop. De schrijver heeft er meer dan dertig jaar over gedaan, het boek zit dan ook verdomd goed in elkaar. Zonde dat ik het uit heb.