Een beetje careless whisperen

Gisteren verstuurde ik een mailbommetje, hulp gevraagd bij een fluistercampagne om mijn boek bekendheid te geven.
Het is geweldig hoe iedereen daarop reageert. Er waren mensen die zich over het bureau naar hun collega’s bogen om het letterlijk zachtjes in hun oren te fluisteren. Maar er was ook een vriendin die riep ‘fluisteren, no way, ik schreeuw het van de daken.’ Ook fijn. Ik ben overal blij mee.
Inmiddels heb ik een teller die vriendelijk voor mij bijhoudt hoeveel hits deze blog heeft. Van die teller (van jullie dus) word ik heel blij. Het is net een grote zak snoep waar ik steeds iets uit mag pakken. En ik word niet misselijk, ieder snoepje is nog lekkerder dan het vorige.
Door al dat gefluister moest ik denken aan die plaat van George Michael, Careless Whisper. Ik geloof dat het nummer inmiddels ongelofelijk verboden is, als je het draait in een openbare gelegenheid krijg je tbs met drie jaar dwangverpleging, maar toch. Hij had het goed bekeken, die George. Maar mooi een van de meeste gedraaide liedjes uit de jaren tachtig geschreven.
Iemand anders die ook fantastisch kon fluisteren was Robert Redford. In die film. Iets met een paard en een ongeluk en een meisje en en een moeder die Robert wel zag zitten maar toch werd het niks. Heel zielig allemaal. Maar wat was hij goed, die Robert. Dat boze paard dat geestelijk helemaal van de wap was, had hij binnen een dag of wat omgefluisterd tot een soort gezellige Salinero.
Jullie kunnen het dus ook goed, dat fluisteren. Met een grote glimlach zit ik achter mijn laptop.