Amsterdam is a mess

Amsterdam, sodom en gomorrah, cesspool of corruption, waar ouders hun kinderen opvoeden in vrije seks en hen leren grass te roken. Tenminste zo beweert Fox, het aloude uberreactionaire Amerikaanse broadcast channel. Een Amsterdammer maakte een filmpje als tegenreactie.
Hoort u niet bij de duizenden mensen die de afgelopen dagen het filmpje op You Tube zagen, klikt u dan vooral even hier.

Met een vriendelijke groet,
vanaf de bodem van de beerput,
alwaar ik zo meteen tijdens het knutseluurtje,
mijn kleuter zal leren,
een jointje te bouwen.

Yours truly,

Mireille van Hout

Así no es

De Alpe d'Huez, de Mont Ventoux, gele truien, goddelijke fietskuiten, een strijd tegen de hitte, de zwaartekracht en honderden andere goden. Alberto Contador, el pistolero, werd gisteren na weken van afzien dan gekroond tot winnaar van de Tour de France van 2009, de nieuwe grootheid van Spanje.
Nou heb ik nog een poos op het Iberische schiereiland gewoond, dus ik weet wel hoe dat volkslied daar klinkt. En dat is in ieder geval niet zo. Kijk naar het gezicht van Contador op het erepodium. What the f**k is...

Vakantie

Het is hier schoolvakantie en dat betekent komkommertijd. Mijn koters zijn dol op die dingen, dus u begrijpt, het is hier even stil. Heeft u nog steeds niet genoeg van Mels en mij, dan leest u bij Vrouw.nl en Viva een interview met ondergetekende.
Ik wens u een fijne zomer!

Hotpants en Eddy

Nog maar een keer RoXY revisited dan, een link naar De Pers van vandaag waar ik als buitengewoon gezaghebbend schrijfster word opgevoerd over Brand in Mokum. Zoals u leest kwamen daar wat wodkaatjes aan te pas, maar dat mag de pret niet drukken. (Ik weet niet precies hoeveel, maar ben ik al schrijfster? Ik bedoel, daarvoor moet toch ook boek twee geplakt en gevouwen zijn en in pallets van honderd Selexyz binnen worden gedragen. Maar read my lips; boek twee, dat komt er heus.) Anyway, wodka dus. Hopelijk had Eddy de Clercq ook wat Absolut achterover geslagen, want ik word wat treurig van zijn zure commentaar. Gelukkig sluit Jojanneke het stuk af met hotpants en Kluun, dat geeft de erogene mens dan weer wat vreugd.

The day after, nog steeds kippenvel

Het RoXYweekend is afgelopen. Het was het weekend waarin de deuren van de RoXY letterlijk en figuurlijk opnieuw opengingen. 12 uur, donker, het weinige licht gericht op het het metershoge enorme gordijn boven het podium. Het werd donker, weer licht, een gruwelijk gegrom door de hele zaal. Langzaam gingen de gordijnen open. Boven het podium hing de aloude leeuwendeurklopper uitvergroot tot een metershoge grommende leeuw, helemaal tot boven in de nok van Paradiso. Noem mij maar een watje, maar ik vond het hallucinerend. De opening met Dimitri in die spuwende leeuw was een moment om nooit meer te vergeten. Er tripten tientallen figuren uit het nirvana van de RoXY op de catwalk om zijn DJ-boot, hun stappen lieten de eerste plaat zes keer overslaan. Maar het maakte niet uit, dit kon niet meer stuk. Was u erbij, dan krijgt u hier vermoedelijk weer kippenvel. (Was u er niet , dan wordt u van zo'n lekker blur filmpje helaas weinig wijzer)
Het was mooi, het was mooi, het was mooi.
Brand in Mokum voorbij, nu weer verder, niet meer terugkijken en er met z'n allen voor zorgen dat the god of hellfire in Amsterdam nog lang niet klaar is. Een ding is duidelijk, het vuur is nooit geblust. Klik hier voor het filmpje op AT5. En hier vindt u een stuk over het feest in het Parool.

Krijg nou tieten

Het is officieel, mijn darling Mels in de midprice, dé summerread van TM Trademark: voor een tientje is hij geheel en al de uwe. De uitgever gaf me net het eerste exemplaar. 'Vrouwelijke Kluun' staat er vet gedrukt op de 10 euro sticker (dieikhiernietkandownloaden - maarikbenbestweleendigibeet -excuseer).
Een vrouwelijke Kluun, ik weet niet helemaal hoe dat eruit ziet. Ik heb die goede Kluun wel eens voorbij zien lopen en zelfs als ik er een paar borsten bij fantaseer, lijken we niet echt op elkaar of zo. Maar mijn uitgever vond het lekker klinken, en als het u als consument over de schreef trekt, dan vind ik het heel oké. Bestelt u hem nu, dan ligt hij morgen in uw bus.
Als de kredietcrisis in uw geval hard heeft toegeslagen, dan kunt u ook uw geluk beproeven bij de dames van de Flair.

Twisting by the pool

Vandaag op Ezzulia mooie woorden over Mels, het boek waar ik deze blog natuurlijk ooit om begon. 'In haar debuut Voorbij Mels is Mireille van Hout er naadloos in geslaagd om de ironie van het leven met een vloeiende pen te beschrijven.' 'Een eigentijdse en boeiende roman' en meer van dat moois. Het hele interview lees je hier.
Over een dag of wat komt ook de midprice editie van Voorbij Mels uit (ja, dit is slordig van mij, ik weet niet vanaf welke dag deze knaller in de winkels ligt). Maar goed, 10 eurie slechts, zegt het voort. Het boek voor al uw lange vluchten, hete uren onder uw parasol te Bakkum en reading & twisting by the pool.
Ligt het boek niet bij uw plaatselijke boekenboer, trek de goede man of vrouw dan aan de jas, of klik hier voor zijn concurrent. Of misschien nog beter deze club, dan brengt de postbode Mels ook nog eens gratis bij u thuis.
Nog wel een dag of twee (drie, vier?) wachten, want het boek is op die sites tijdelijk niet leverbaar of in de oude prijs. En deze info heeft u natuurlijk niet van mij.

Tien minuten RoXY

Gisteren de iepen, vandaag de RoXY. Daar heb ik hier al eerder over geschreven, maar volgende week is het tien jaar geleden dat het clubhuis affikte, dus die koe mag nog één keer uit de sloot.
Voordat we volgende weekend in Paradiso naar de RoXYfeesten -Brand in Mokum- gaan, hier nog even een RoXYfilmpje dat pas kort op You Tube staat. Tien minuten interviews en beelden van toen, ontzettend gefilmd aan het begin van een woensdagavond, de Hard Gay Night. Dat was obviously niet mijn avond, al trainde ik wel in het nichtenwalhalla Splash op de Looiersgracht waar menige hoofdstedelijke hard gay in de uren voordat hij naar de RoXY ging, dat strakke lijf nog een een extra pimpje gaf.
Zo'n woensdag ziet er best wel een soort van kei anders uit dan de het arty, sexy, studentikoze High Tech Soul op donderdag, Swet op zaterdag en en weet ik veel hoe het allemaal heette. (Dit zeg ik natuurlijk voor mijn moeder, die leest en klikt hier ook wel eens. Mam, het is niet de bedoeling dat je je 15 jaar na dato alsnog te pletter schrikt van een paar naakte leernichten en zo. Klik jij anders maar beter even hier, dat is een beetje een standaardzaterdag in RoXY, kort voor de brand.)

Overige ditjes en datjes over Brand in Mokum, het schijnt dat ergens op een schapenboerderij Dimitri zijn platen aan het oppoetsen is. Want misschien, misschien... Anyway, hier kunt u luisteren hoe hij twee jaar geleden stond te beuken op Valtifest.
Dinsdag werden Van Bellen en Jean Paul Commandeur in De Zomer Draait Door geinterviewd over de RoXY (start rond de 40e minuut).
O ja, nog even over het 10 minutenfilmpje: voor de mensen die volgende week naar Brand in Mokum gaan en nu met de handen in hun haar zitten qua outfit en zo: zo rond de vierde minuut krijgt u nog een leuke kledingsuggestie. Werkelijk handig en zo gepiept.

NASCHRIFT: gespot door Niels, op 6.31 minuten, RTL royaltywatcher Peter van de Vorst. Geen leather hoor, net blousje, gezellig klappend op een stoel op de eerste rij. Zo zie je maar weer, mam, het was allemaal heel oké en keurig in de RoXY.

Fluisteren met de iepen

Als ik buiten loop, denk ik het steeds opnieuw: wat zijn de bomen kaal dit jaar. De iepen in Amsterdam, normaal rond deze tijd met een dik en groen gebladerte, zijn dit jaar gewoon doorzichtig. Een beetje treurig staan ze daar langs de grachten, in een aarzelend dun groen jasje.
Ondertussen praat iedereen maar over de PvdA, Geert Wilders en Adam en Patricia en Micky, niemand die ook maar over die iepen begint. Toen ik aan mijn lief vroeg of hij de bomen ook zo kaal vond, keek die me ook al wat bevreemd aan. Hij kreeg prompt die wazige o-ja-je-bent-een-boerendochter-blik- in zijn ogen.
Op de blog van Gerbrand Bakker kwam echter dit tegen. Het schijnt dus dat alle iepen ieder jaar zo ergens rond juni de bladknoppen en bloemknoppen voor het komende jaar aanleggen. Wat we nu zien, hebben de iepen dus vorig jaar al bekokstooft. 'Wat doe jij volgend jaar, blad of bloem? Ja, laten we volgend jaar die Amsterdammers effe laten schrikken. Lachen.'
Het schijnt in de loop van de zomer allemaal goed te komen, er komt blad, maar toch. Het blijft gek. Misschien waren ze wel boos of zo, in juni 2008.

PS. Ik vind het trouwens nogal wat, dat van Patricia en Adam en Micky en zo.

Feel good

Ik ben een fan van de films van Pixar. Meekijken terwijl onze koters hun televisieshot met The Jellabies innemen, geeft ons de bibbers(de aflevering waarin de Jellabies op stap gaan met de computergeanimeerde kerstman is de horror), maar als er een Pixar-dvd in het apparaat gaat, is er opluchting alom. Natuurlijk niet wanneer de keuze op Wall E valt - echt, die kreunende robot mag van ons in die film best wel een beetje dood- maar van Nemo, Toy Story en Cars worden we blij.
Op You Tube het nieuwe vijfminuten filmpje van Pixar Studios. Iemand heeft het daar een soort van bijzonder illegaal opgezet, dat filmpje draait in Amerika namelijk pas net in de bioscoop als voorfilm van de nieuwe grote Pixarfilm Up. Voor als u zich verveelt vandaag. Snel klikken, want You Tube haalt het er waarschijnlijk binnen no time vanaf.

All in the family

Mijn koters en mijn lief krijgen iedere dag maar langer haar, dit weekend moeten ze naar de kapper. Maar ik twijfel een beetje wat we moeten doen. Ik bedoel: is het niet tijd om nu als gezin naar buiten toe een statement te maken?
Niet iedereen die dit leest, weet hoe mijn familie en ik eruit zien, maar wij zijn eigenlijk wel heel knap, er zijn veel kapsels die ons strak staan. Wij kunnen veel hebben. Ik dacht aan iets dat ons als gezin zou verenigen, wuivend als de lyrische korenaren in het veld. Zoiets.

Onder de lome zonnestralen van DJ Maestro

Het is koud, de straat is nat, als u naar buiten gaat, moet u potjandosie zelfs een extra hansopje uit uw kast trekken. En dat is verdorie niet best voor onze wonderschone Europese democratie, want op zo'n dag heeft u natuurlijk geen zin om even om te fietsen naar uw plaatselijke stemlokaal.
Daarom adviseer ik u vanochtend deze pagina van harte aan om de zon eerst door uw computer te laten schijnen: Dig This Radio! Ik ben hier zelf nogal verzot op Birds, maar Beats is ook geen straf.
Blinken de lome zonnestralen van DJ Maestro inmiddels door uw boxen, dan surft u vervolgens even naar deze kieswijzer. Draagt u het milieu een warm hart toe, dan is deze ook wel aardig. En u ziet, het valt best mee. Gewoon even klikken: eens, oneens, geen mening. Ik blijk nog al eens geen mening te hebben, maar ik heb besloten dat dat heel oké is. Al die mensen die maar moeten opineren, dat is ook maar vermoeiend. Nu alleen dat stembiljet nog vinden.
Nog een aanrader: voor meer Maestro gaat u dit weekend trouwens naar het IJazz-festival op de NDSMwerf.

Can you feel it

En zo is het weer dinsdag. De zon schijnt, boek 2 vordert langzaam, en ik kom bij van een ohaffeestje op zondagavond waar good old dj Isis verdorie letterlijk achter de geraniums stond te rocken. Als het aan mij lag de beste set van de avond, al kan ik me vergissen, mijn geheugen laat me wel eens in de steek na zo'n avond. Hierbij dan maar een link naar een lekker ruk filmpje van die set, leuk voor de aanwezigen, maar was je er niet, dan voel je je door deze 31 seconden misschien ook niet geroepen de volgende keer wel acte de présence te geven.
Verder ontdekte ik zojuist een goede bekende in compromitterende positie op een You Tube filmpje van datzelfde feest, bloody hell, verdomd interessant dat internet. En nee, geen link hier, want ik heb geen rechtsbijstand en zo.

Oh yeah!

Haa, ik krijg net een mailtje: de Flair van deze week schrijft dat Voorbij Mels het ultieme vakantieboek is. Me so happy. Want weet u, het klinkt wat bizar, maar dat wilde ik dus: een vakantieboek schrijven. Zo'n boek dat je niet weglegt, dat je opzuigt, tien uur vliegen naar Timboektoe, een nacht in de trein naar Rome, op de stretcher in good old Bakkum. Een beetje boek doet al gauw een onsje of vier in den koffer, dus ach en wee, laat dat halve pak suiker dan niet voor niks meeslepen. Dus zegt het voort, volgt het advies van de Flair: zonnebrand, een werelstekker en Voorbij Mels in uw uw rugzak.
Wilt u vanaf uw vakantiestek nog een digitale kaart versturen, dan adviseer ik u deze natuurlijk van harte aan.

Scharreleieren

Van de RoXY stap ik hier vandaag over op de kleine koters. Dat doen oudRoXY-gangers deze jaren namelijk veelvuldig, met z'n allen hebben we daar best wel de leeftijd voor, zeg maar. Maakt u zich geen zorgen, geen verhalen hier over eventuele briljante uitspraken van mijn oogappels, deze keer een stuk over kinderen in de stad.

Al eerder schreef ik hier over de crèche van de jongste waar sinds anderhalve maand een ophokplicht geldt. Vanwege klachten van de buren mogen de kinderen nog maar twee uur per dag de tuin van de crèche in. Per uur mag dan ook maar de helft van de peuters naar buiten. U begrijpt, als ik ooit zo'n klager tussen de schappen van de buurtsuper met een hortje scharreleieren betrap, dan zwaait er wat.
Vorige week heeft wethouder Marijke Vos gelukkig gezegd dat het stadsdeel deze beperking niet mag opleggen, volgens haar is deze restrictie in strijd met de regels. Wordt vervolgd, we wachten af. Overigens zitten de kinderen ondertussen niet de hele dag binnen. In bolderkarren vol met boterhammen, luiers en diksap trekken zij met hun leidsters naar de speeltuinen. Niettemin, handig is dat niet, kinderen moeten plassen en slapen, die voorzieningen heb je niet in zo'n park.

Wij hebben aardige buren. Maar nu hebben ook zij last van mijn schommelend en lawaaiend grut in onze tuin. Damn, wat vind ik dit een lastig probleem. Want ook al zijn mijn kinderen -al zeg ik zelf- aardig opgevoed, ze zijn niet heilig. Ik zeg ook niet dat het geluid van spelende kinderen een genot voor het oor is of zoiets. (Ik bedoel, voor mij is het dat natuurlijk wel. Iedere minuut dat ze elkaar niet de hersenen inslaan, ben ik zen en blij. Dan hoor ik ze niet eens. Of soms wel, en dan hoor ik hele vreemde verhalen. Dan doen ze vechtertje (ik heb jongens) en dan zijn ze allebei Buzz Lightyear, met ufo's en zo, en dan roept de een dat zijn ufo een straaljager wordt, ja, roept het vriendje dan nog harder, en die andere is mars, en dan gaan we dood want in het heelal kun je niet ademen, ja, en daarna worden we weer levend, echt, er is geen touw aan vast te knopen, had ik maar zoveel fantasie.)
Maar in zo'n belendende binnentuin klinken die Buzz Lightyears minder gezellig. En weet u, dat snap ik. Echt. Zeker als jezelf geen Lightyears rond hebt lopen. Maar verdorie, hoe los ik het op? Want ingrijpen als Buzz en Buzz gillen en ruziemaken, dat doe ik. Maar wat als de Lightyears aan het spelen zijn, nogal wild, door al dat testosteron in die kleine lijfjes? (Ach en wee, wat als ik meiskes had, zo zoet, zo roze, lekker tekenen.)
Hele boeken worden er volgeschreven over dat jongens in het huidige vrouwelijke onderwijs door al die juffen teveel belet worden in hun wilde spel. Maar ga ik nu toch ook maar roepen: jongens, naar binnen, Playmobiltijd? Van nu af aan misschien wel.

'De stad is niet voor kinderen', zeggen mensen van buiten wel eens. Maar hier zijn juist kindertheaters, kindermusea en de dierentuin om de hoek. Als het hier op zondag regent, zoeken we een kindervoorstelling uit en zitten we even later in de Krakeling. Er zijn parken en speeltuinen waar bijna altijd vriendjes zijn. Geen auto nodig om voortdurend grut te halen en brengen, maar overal samen op de fiets naar toe.
Ik hou van die stad, die verschillende mensen, de zon op het water in de grachten, de bootjes, de reuring. Ik klaag niet over auto's, niet over geboor en gedril, zelfs niet als ik overdag moet slapen omdat ik zwanger ben als een amechtige olifant. Of over bovenburen die me jarenlang wakker maken omdat zij zo vroeg opstaan. So be it, in een oud huis in een binnenstad kun je zoiets verwachten. Vijftien miljoen mensen enzo.
Anyway, zoals gezegd, ik snap het, niet iedereen zit op Buzz Lightyears te wachten. Maar damn, dit is lastig. Zeker voor zo'n verdomde peoplepleaser als ik.

High and mighty waren we op Singel 465

'Verdomme, Mirei, de RoXY staat in brand.'
'Wat?'
'Brand, in de RoXY.'
'Zit je nog binnen?'
Hij was lastig te verstaan, boven mijn huis klonk een aanhoudend lawaai van helikopters. Maar ik maakte me geen zorgen, want brand in de RoXY; dat kwam wel vaker voor. Dak er af, burning down da house, dat werk.
'Nee, godverdomme! De vlammen slaan hier uit het dak.'
Er volgden gekke dagen. Mensen die die avond in de RoXY waren geweest, konden niet naar huis omdat hun jassen met huissleutels in de garderobe hadden gehangen. Bivakkeren bij vrienden dan maar, totdat de politie de boel vrijgaf. We spraken over niks anders; hoe moest dat nu, zonder RoXY? 'Moet ik nu dan verdomme maar trouwen en baren?' vroeg een vriendin.
Het leek alsof er iemand was overleden, de almachtige vriendin, de courtisane, de formidabele en zalige hoer van de stad, die ons altijd had verwelkomd in haar kolossale, magische boudoir met het rode pluche.
Bij de RoXY was er nooit een morgen geweest, we dansten, zopen en hoerden en snoerden er alsof het het einde der tijden daar was. Je was met de bankdirecteur, de dichter en de loodgieter, want hier maakte het geen bal uit wie je op maandag was. Alleen dit begrijpen, het collectief samenzijn van tolerante zielen die met z'n allen een doel hadden: over the edge. En daarom deelden we sigaretten, joints, drank en weet ik veel wat met volslagen onbekenden. En ja, natuurlijk waren er die pillen; de ecstacy onlosmakelijk verbonden met de opkomst van de housescène. Maar het was meer. Zelfs als je nuchter binnenkwam, voelde je het tot diep in je lijf. Je jas bij de garderobe. Beneden hoorde je de beats al, maar dan klaar om die trap op te gaan. Iedere traptrede naar boven het geluid warmer en voller, de akoestiek fenomenaal. 'Sisters, brothers, we'll take you to the promised land.' De ene avond RoXY als een gigantische flipperkast, de volgende avond op het podium de Heilige Maria die de hele avond opnieuw naar het dak verrees. Kunst, geestverruiming en dreunende beats, in het heiligdom van Sodom en Gomorrah.

De volgende dag fietste ik naar het Singel. De stank van geblust vuur, hekken om de RoXY, bossen bloemen voor de deur. De grote Perzische tapijten die aan de muur langs de dansvloer hingen, vreemd naakt zichtbaar vanaf de straat. Het materiaal zo geimpregneerd dat het nooit zou branden. Een meisje huilde.

Het is tien jaar later. Er zijn nog steeds mooie feesten in Amsterdam, maar de RoXY kwam niet meer terug. Daar aan het Singel, waar we ooit hoerden en snoerden, verkopen ze nu saaie mannenkleding. De winkel heet High & Mighty, wat ik best een oké naam vind, want high & mighty waren we er.
Zaterdagochtend om 9 uur moeten we er naar toe. Om kaarten te kopen voor hét RoXYfeest: Brand in Mokum, 20 en 21 juni in Paradiso. Met dank aan Joost van Bellen en Meubelstukken, for keep the fire burning. Alleen kut dat die kaartverkoop weer zo'n gehannes is.

PS. De foto komt uit de RoXYfoto-collectie van Dennis Bouman op Flickr. Kijk ook hier voor de fotoexpositie over de RoXY van Cleo Campert in Lux Photo Gallery.

NASCHRIFT: En nee hoor, de kaartverkoop was prima. Het was zowaar verdomd gezellig daar om 8 uur 's ochtends op het Singel. De oude portiers weer opgetrommeld. En Dick, de oude RoXYdirecteur, stond kaarten te verkopen. Mooi gaat het worden.

Ik ben een paar weken weg. Groet en alvast een mooie mei gewenst.

Over peuters, addergebroed, de buren en de gemeente

In Amsterdam is veel te klagen. Toeristen die voor je fiets lopen, lallende borrelboten, de paardenkoets die het verkeer ophoudt, alweer zo'n fietstaxi met idem. De knul van een Albert die eindeloos staat te lossen op de gracht. Blowende Marrokkanen op jouw pleintje, de dronken lieden met Koninginnedag. Weg moeten ze, allemaal die stad uit. I amsterdam, de stad is van mij.
Maar die types gaan niet weg, dat zul je altijd zien. Dus dan vertrek je zelf maar. Naar een pittoresk boerderijtje het platteland. Maar daar heb je weer dat stampende landbouwverkeer. En die geur van mest. Potverdorie nog eens aan toe zeg! Daar moet een hinderwet tegen komen!

Weet u wat ook erg is? Buitenspelende peuters, op een crèche. Die types onder de 4 jaar, die op hun fietsjes en skippyballen in zo'n stedelijke binnentuin de boel verstieren. Ze lachen, gillen, ze huilen, ze zingen, gek word je van dat gebroed. Zo'n meute in een zandbak overschrijdt binnen no time het toegestane aantal decibellen. Daarom heeft de gemeente Amsterdam een verstandig besluit genomen.
Op 't Klaproosje, de crèche van Tibbe, mijn muitende peuter, mag het grut per persoon vanaf vandaag nog maar een kwartiertje of drie per dag buiten zijn.
De buren hadden namelijk klachten. Gisteren stond een coöperatieve buurvrouw zelfs met een emmer water op het balkon. Klaar om uit te gieten over het geboefte. De gemeente is godzijdank met deze buurvrouw en heeft een besluit genomen. Vanaf vandaag zit het gespuis binnen. Behalve die 45 minuten p.p natuurlijk, op de Bijlmerbajes luchten ze ook.
De gemeente vangt hiermee twee vliegen in een klap. Want die ouders van het addergebroed zijn natuurlijk niet blij. U weet wel, die tweeverdieners, met hun bakfietsen en zo. Die willen natuurlijk dat hun kroost wel naar buiten mag. Nou dan gaan die parttimende moeders terug naar dat aanrecht. Of ze trekken met z'n allen de stad uit, naar andere crèches. Ben je ook van die types verlost.

De klagers over deze crèche zijn overigens ook gekant tegen het infernale gebeier van die klokkentoren van de Westerkerk. Hel en verdoemenis! Nu maar bidden dat ze die vermaledijde klok binnenkort ook het zwijgen opleggen. I Amsterdam.

NASCHRIFT:
Meer zien: bekijk hier het nieuwsitem en filmpje hier. Waarin ondergetekende en de peuter trouwens ook nog 1,1 seconde kwezelig figureren. Al had dat voor mij eh... zeker achteraf niet gehoeven, vooral niet nu ze dit non-antwoord van mij hebben gebruikt. Ik heb namelijk best interessante dingen gezegd daar vanochtend. De boel in zijn perspectief geplaatst en zo. Anyhoe, dat zie je er niet vanaf.

Alleen een Barbapapa

Ik zou hier natuurlijk even niet bloggen (want schrijvend aan mijn boek) maar dit wou ik toch even kwijt. Wereldnieuws en zo. Het gaat over meneer Anders Fogh Rasmussen, voor degenen die hem niet kennen, dat is de best wel strenge Deense premier die eind juli waarschijnlijk Jaap de Hoop Scheffer opvolgt bij de Navo. Die meneer dus. Toen hij op de lagere school zat, scheen hij thuis al ministertje te spelen. En premiertje, dat ook. Wat ik overigens prima vind, een beetje ambitie kan geen kwaad. Ik heb het lieve grut vandaag opnieuw aangespoord tot enige mate van zelfontplooiing, maar er is hier verdorie alleen een Barbapapa op het tafelblad getekend.
Maar die Deense meneer dus, die straks bij de Navo en zo, daar wil ik wat over vertellen. Hij wil namelijk niet dat zijn kinders de kaarsjes op hun verjaardagstaart uitblazen. Want dan komen er bacteriën op het gebak. Fascinerend.

Over In Europa en een enge mevrouw

Het is weer zover, ik ben ontrouw aan deze blog. Dat zit namelijk zo. Ik ga vreemd met mijn nieuwe boek. En ik geniet van ieder moment. Deze keer zijn er geen Roos en Mels en Lode (dus inderdaad, er komt géén vervolg op Voorbij Mels), maar personages die Volmer heten, en Ava, en Julia. Al geef ik toe dat de ervaring leert dat dat die namen zomaar kunnen veranderen. Dan krijg ik op een schone dag de geest, en floep, daar geschiedt het: gij zult zoeken & vervangen! En ja hoor, dan heten ze ineens Kees, Monique en Appel (dat kan, je kan je dochter Appel noemen, Gwyneth Paltrow deed dat ook).
In Voorbij Mels heb ik ook gezocht en vervangen. Waar ik Bill Gates trouwens nog steeds een memootje over moet schrijven, want dat blijkt niet goed gegaan. Op een bepaalde pagina sluipt nu dus zomaar out of the blue een vreemde mevrouw het boek in! Om daarna geruisloos af te gaan. De horror! Natuurlijk zeg ik niet hoe deze enge dame heet, niemand die het tot nu toe gezien heeft, en gaat u ook vooral niet gissen. Er schijnt zelfs geen Mulisch gedrukt te worden zonder fouten, maar dit is natuurlijk monsterlijk. Voor het gemak blame ik de hele boel maar vooral on Bill, want ik heb tenslotte zelf het manuscript ook niet 32 keer moeten controleren voor het gedrukt werd. Een schande is het.

Maar ik had het over mijn afwezigheid hier. De komende tijd kunt u dus nog meer van dit verwerpelijke gedrag van mij verwachten. Ik word een stille. Er zullen dagen (wat zeg ik, wéken) van afwezigheid zijn waarnu ik u weer volkomen onverwacht overval met van alles waarvan u nooit had gedacht dat u het wilde lezen. Ik weet het, als er een manier is om een internetpagina om zeep te helpen, is het deze wel. Maar lieve lezer, wees blij, de stilte betekent dat er een volgend boek komt.

Om uw tijd zinvol te besteden, beveel ik u ondertussen deze pagina van harte aan. Voor urenlange fantastische televisie via uw computerd. In Europa, de onvolprezen serie van Geert Mak over het Europa van de twintigste eeuw. Kijk, dat je zijn boek te dik vindt, dat kan(ik heb het ook nog niet eh... helemaal uit), maar dit kost geen moeite. Gewoon kijken tijdens uw lunchpauze. Of multitasken terwijl u uw piepers jast. Afgelopen zondag was de laatste aflevering: Bosnie 1992, over de waarheid die niet de waarheid is, omdat er meerdere waarheden naast elkaar bestaan. En misschien gingen alle uitzendingen daar uiteindelijk wel over, omdat de wereld nou eenmaal een stuk complexer is dan je graag zou zien. U kunt alles hier nog een keer zien.

Heleen

Women in Paradise, gistermiddag. (Damn, wat is Ellen ten Damme toch een lekker wijf. Man, she rocks.)
Naar aanleiding van het vileine maar hilarische Heleen van Royen-lied van cabaretière Dorine Wiersma kwam het gesprek inderdaad... op Heleen van Royen.
Ik wil hier vandaag toch nog even een lans voor Van Royen breken. Want wat je ook van haar vindt, juist voor vrouwen heeft ze wat mij betreft een paar belangrijke boeken geschreven. Ik heb daar gisteren ook wat over gezegd, maar achteraf gezien vind ik het niet genoeg.
In De Gelukkige Huisvrouw maakte Van Royen voor een grote groep mensen de problematiek van de postnatale depressie bespreekbaar. En het idee achter haar laatste roman De Ontsnapping vind ik verdomd interessant. Een moeder met een prima leven: niks-aan-de-hand gezinnetje, parttime baan, altijd zorgzaam voor iedereen. Tot ze op een dag besluit om de hele boel achter zich te laten. Ze vliegt naar de zon, blijft maanden van huis en ontwikkelt zichzelf en haar sexualteit. Ondertussen huilen de achtergebleven kinderen zich thuis natuurlijk in slaap en ook met de seksgod onder de zon loopt het niet best af.
Juist voor vrouwen lijkt mij dit vertrek van huis en haard een boeiend thema. Want hoevelen denken er in hun darkest moments niet over na? Al is het maar een iniminimicronanoseconde? Om het ergste te doen wat er is, je kinderen achterlaten? (Oké, mannen lopen ook wel eens met die gedachte rond, ze gaan dan vrij ongecompliceerd een pakje sigaretten kopen en zo.)
Potverdorie, wat een wijvending weer. Ze schrijft toch goede boeken? Gaan we zeiken over het feit dat zij van seks zo haar imago heeft gemaakt. Kortom, lees Heleen en ga naar Dorine. En als ik hink op twee gedachten, maakt dat het leven vast nog mooier.

Vrouwen

Vandaag nog een keer iets over Women in Paradise zondagmiddag in Paradiso. Onder leiding van presentatrice Anousha Nzume kunt u hier vanalles horen én zeggen over het curieuze thema Sex is Back. Andere deelnemers naast ondergetekende zijn de Israelische schrijfster Judith Katzir die een mooi boek schreef over de liefde tussen een leerlinge en haar docente, de journalist en schrijfster Arzu Kokeng, de flamboyante Russische zangeres Marynka Nicolai, de journalist Myrthe Hilkens die in haar boek McSex opwindende dingen zegt over de pornoficatie van de samenleving, en de singer-songwriters Ellen ten Damme en Dorine Wiersma.
Wilt u uw lachspieren stimuleren, klik dan trouwens vooral hier voor Dorines optreden vorig jaar in de De Wereld Draait Door.

Start: 17.00 uur. Kaarten aan de deur 15,-.
Kom op tijd. Na afloop is er eten en nog meer vrouwelijke artiesten, muziek, dans en workshops. Tevens kunt u tot 5 uur los op de dansvloer alwaar vrouwelijke dj's hun beats zullen laten schallen. Women in Paradise, wat een fijne titel toch. Maar deze pussy's zijn geen sissy's, mannen zijn zeer welkom.

To be or to nl

Op mijn pagina van Onestat zie ik met welke regelmaat dit buitengewoon belangwekkend weblog bezoekt. Ik lees of u hier voor het eerst bent of dat dit uw 165e keer is. Er blijken IP-adressen in de omloop die trouwer aan mij zijn dan ik aan mezelf.
O, ode aan het digitale leven!
De mensen van Onestat vertellen mij ook of u hier via een andere site terecht bent gekomen. Zo bestaat er een groepje Amsterdammers dat mij iedere keer opnieuw vindt via www.google.be. Eerst dacht ik dat het met deze Vlaamse mevrouw te maken had. Maar u blijft terug komen. Interessant.
Ik zei het al, wat een oneindig boeiend blog is dit toch. Ik wens u een goede nacht.

Het hebbeding

Ik heb niks met gadgets. Oké, mijn telefoon is best gelikt. Hij loodst me van Amsterdam naar Geleen en je kan er je haar mee föhnen. Maar sinds ik hem vorige week tijdelijk aan de eettafel heb verankerd met een bel secondelijm (Pattex; vrij onverwoestbaar, er kwam wat brikwerk aan te pas), zijn de glorydays van mijn Nokia wel over. Als ik nu een filmpje van de peuter maak -'lach eens naar mama'- ziet mijn appeltje eruit als een gorilla in the mist. (Die Pattex zat natuurlijk precies onder de lens. Dit was een enge dag, ik bedoel, dat die lijm precies daar en zo, ik moet wel slecht karma hebben gehad.)
Mijn lief hier houdt wel van gadgets. Wij houden van schoenen (o, cliché!), en hullie -de mannen- van Japanse messensets en camera's met 833 triljard megapixels. Zo kwam mijn lief laatst thuis met een waterkoker die geen waterkoker was maar een melkkan. Er zat een stekker aan en het ding glom als een nieuwe BMW. Het was van hetzelfde merk was als ons espressoapparaat. U weet wel dat merk waar je van die vervuilende koffiecupjes indouwt waarna er er dan verdomd lekkere koffie uitkomt.
Het bleek een aeroccino.
'Cadeautje. Voor jou. Kun je lekkere cappuccino maken.'
'Eh... ik drink geen cappuccino.'
'Vanaf nu wel.'
En damn, hij had gelijk. De pakken melk gaan hard.
Vandaag dus even wat schaamteloze reclame hier. Omdat echt, ik gewoon even meer van m'n eige hou als ik die koffie heb gemaakt. En van die gek natuurlijk.

Mels in Paradiso

Het is hier krokusvakantie. Tijd dus voor bergen Lego, de 45e herhaling van Toy Story 2 en voetbalplaatjes. (Wie o wie helpt ons aan Erik Heijblok van de Graafschap?)
Ik hou het dus bij een mededeling vandaag. Voor wie zin heeft in vrouwen, Paradiso, ondergetekende en seks, zet het in uw agenda: zondag 8 maart, 17.00 uur, Women in Paradise. Van 's middags tot diep in de nacht literatuur, kleinkunst en dansen op vrouwelijke dj's. Ellen ten Damme, Candy Dulfer.
Women in Paradiso is een festival dat 'vrouwen wil inspireren hun leven in eigen hand te nemen'. Zegt u zelf, wat is er mooier dan dat? Maar het is geen pussy lounge: heren, u bent zeer welkom. Want waar zouden we zonder u zijn, nietwaar?
Om 17.00 uur start de boel met een literair festival waar ondergetekende ook haar zegje gaat doen.
'Maar je had het over seks?'
'Wat?'
'"Voor wie zin heeft in seks", dat zei je.'
'O ja, dat. Nou ja, dat gaat over het thema van de dag. Sex is back. Daar gaat het over.'
'Sex is back? Was het dan weg?'

Kijk, zo ziet u maar weer. Genoeg reden voor een discussie. Komt allen!

Hopsake

Ik blijf nog even bij Prins Carnaval. Wat blijkt, in Japan hebben ze er ook een! Het is the one & only Shoichi Nakagawa, zeg maar de Japanse minister Bos. In Rome had deze power ninja het afgelopen weekend een borreltje.

De prins

Ik ben geboren in het land waar ze koffie uit een tes drinken. Een lekker ding heet er een moi menneke , een lekker wijf een moi meidje en een broek een bòòks. Nee, zeg geen box, want dat is ook in Brabantland gewoon dat ding met houten spijltjes waar de baby in ligt te pruttelen.
Terwijl wij in Amsterdam over een paar dagen met ons blauwe mandje voor de kassa bij Albert Heijn staan, slaat onder de rivieren de damp uit de kroegen. Damn, ieder jaar kriebelt het weer bij mij. Carnaval.
'Ga jij dit jaar?' vraag ik dan aan vriendin mede-brabazone, kei moi meidje, ooit partner in crime.
'Janee, kut, moet werken.'

Ik heb op deze blog nog nooit iemand gefeliciteerd, maar vandaag wil ik Ruud feliciteren. Lieve Ruud, goed gedaan, potverdorie, ik heb het zelfs nooit tot Prinses Carnaval van de klas geschopt, maar jij wel mooi Prins Carnaval van Lampegat. Of Eindhoven, what's in a name. Prins Rudolfo. Proficiat. Met zo'n mooi feestbeest moet het dak er wel af. Beste Ruud, woensdagavond komen wij zeker langs.

PS. En nu ik toch bezig ben, doe ik hierbij ook maar meteen de groeten aan ons mam, ons pap, onze Bas, ons Bauk, ome Peter, tante Maria en aan iedereen die ik vergeet. Kei gezellig.
PS, deel 2. Wilt u meer weten over de taal van het land van de moie meidjes, dan beveel ik u dit van harte aan.

NASCHRIFT: Wis en warempel, ik word gemaild over tassen koffie en boxen. Is het nou een tas of een tes? Mijn Brabantse koffietafeldays are over, want ik zat fout. Een Brabantse tes is een broekzak. En een tas een kopje. Alle drommels.
Wat betreft de boks of bòòks: wat mij betreft is dat toch geen boks. Want het verschil zit hem in de korte, open o in de (baby)box en de net ietsje langere, gesloten o in de (onder)bòòks. Om verwarring te vermijden, heb ik hier voor de schone Brabantse onderbroek die men aantrekke na de douchebeurt wellicht een aardige suggestie. Verschonning is hier ook op zijn plek.
Maar nu gaat het hier over onderbroeken, terwijl ik over de prins wilde schrijven. Potverdorie.

'Het zijn toch mensen die net zo zwaar zijn als mij'

Ach gossie.

'Tijdje niet geblogd, hè.'
'Ja, maar ik...'
'En dan kom je ook met zo'n gedateerd filmpje.'
'Ik vond het wel grappig. En hee, je hóéft niet te kijken.'
'Ja, dat dank je de koekoek.'
'Dat bloggen, het komt wel weer, binnenkort.'
'Jij zegt het.'
'Ja.'
'Oké.'
'Fijn weekend!'

She's got a way

Nog wat nadeinen van de griepgolf, afspraken in de stad en ondertussen een geïnspireerd artikel schrijven. U weet wel zo'n artikel met een wow-factor waar je van achterover slaat. Wat-een-dijk-van-een-wijf-en-laat-ik-nu-naar-Bol-surfen-morgen-dat-boek-in-huis-potverdorie. Zo'n artikel.
U begrijpt, dan wordt het dan stil hier. Een beetje youtuben dan, vandaag? Ik word giechelig van deze. She's got a way.
O ja, kijkt u anders even hier. Ook leuk. Al gaat het daar ook weer over mij, en dat gaat het op deze site al genoeg.

Het is die griepgolf, hè. Bleeh.

Were you born in a barn? Would you like some hay?

Ik doe niet aan mommy-stukjes. Nee, excuses, dat is onzin. Gisteren moest u hier nog lezen dat mijn zonnetjes al dagen de boel onderkotsten (ze zijn weer beter, dank u), dus met enige regelmaat fietsen er op deze pagina wel eens een peuter en een kleuter voorbij.
Maar toch, ik heb het niet zo op mommy talk. Of op mommy lit. Of op vrouwen die met elkaar in de stad gaan eten om dan urenlang alleen over hun oogappeltjes te praten. En dat ze je dan vertellen dat Sem dól is pastinaak, maar niet op courgette. En dat hij zijn naam al kan schrijven, maar dan met de S ondersteboven. Of in spiegelbeeld, whatever. Dat hij Bob de Bouwer zo leuk vindt, maar Dora niet.
Lieve mommy, misschien denkt u nu, o jee, maar dat doe ik ook. Maar voelt u zich niet aangevallen, dat u dit leest, zegt al genoeg. Anders zat u natuurlijk wel gezellig hier te klessebessen.
Mommy talk. De übermom uit dit filmpje kan het echter zo goed, dat ik met liefde een uitzondering maak. Zij maakt al dat andere overbodig.

Ik attendeer u er overigens op dat uiteraard niets van wat u gaat zien van toepassing is op mijn situatie. Bij mij is alles zen. Daarbij zijn mijn koters de meest wijze, gehoorzaamste en briljantste juweeltjes van het westelijk halfrond. Net zoals die van u, dus laten we elkaar de hand geven en met serene glimlach deze mom bekijken.

Met dank aan Eline.

Geef ze een klapzoen

Het arme lieve grut brengt hier al een dag of tien de dagen en nachten huilend of kotsend door. Ik mag het natuurlijk niet zeggen, ik ben uiteraard kei en knotsgek op die apen en zo, maar de wasmachine en ik zijn er heus een beetje kierewiet van. Ik bedoel, het moet niet nog eh... heel lang...
Juist.
Mijn hoofde tolde dus nog zo'n beetje wat na, ik knipperde wat met mijn ogen en ik klapte mijn laptop open. En toen vond ik dit, op de site van een paar weergaloze boekwinkels in het oosten des lands: '...Mireille van Hout (bedient) zich van een zuivere, bijna etherische taal. Voorbij Mels is een modern sprookje (...) Een roman van grote klasse!'
Lieve mensen, gaat allen naar Boekhandel Heinink, ze zitten in Oldenzaal, Tubbergen, Denekamp en Hardenberg. En geef ze een joekel van een klapzoen.

Gelukkig kwam het toch goed

Gisteren werkte ik een stapel kranten door van de afgelopen week. Ik las een recensie in het Parool over Het Diner van Herman Koch, op dit moment een bestseller van jewelste. Voor wie Herman Koch toch niet kent, hij schrijft columns en mooie boeken. En hij is ook die leuke lange blonde uit Jiskefet.
Uit de recensie bleek dat Arie Storm wel even had moeten slikken toen hij Het Diner las. Het was namelijk herkenbaar. Foei! Want herkenbaarheid is niet literair.
Maar dat was nog niet het ergste. Het boek had een duidelijke plot. Alles wat er gebeurde, bleek van betekenis. Wel hier en gunter, een plot in een boek, laten we er schande van spreken.
Potverdorie nog eens aan toe zeg.
O ja, ondanks deze kapitale misstappen was Storm toch wel te spreken over het boek. Pfffjwww. Kwam het toch goed.

En daar ging de weblog

Ach en wee, mijn laaste posting hier ging over een rondje op de schaatsen bij Holysloot. Koek en zopie: dat is natuurlijk zó vorige week. Een internetsite die niet up to date is, dat is natuurlijk een digitale hoofdzonde. Als God zich bezighield met het world wide web, was hij nu vast vertoornd en zo.
Overigens stond ik maandag nog wel op het ijs, maar op een of andere manier voelt dat als twaalf jaar geleden. En op het Museumplein kunt u tot ergens in februari ook nog steeds uw ijzers onderbinden. Maar dan moet u dan wel even een kind aan uw hand regelen, anders staat u toch wat voor lul op dat baantje daar.
Maar weet u, ik ben even een beetje druk. Ik ben niet gestrest, allesbehalve zelfs, maar er zijn zoveel andere dingen. Die noem ik dan prioriteiten - het tweede boek, een lekkende inbox, een stuk nog te schrijven - en hoppakee, daar gaat de weblog.
Weet u wat, leest u vandaag gewoon even Aaf! Aaf is veel trouwer dan ik, ze is er iedere dag. Aaf krijgt daar ook voor betaald, dat doet het hem misschien ook beter, qua prioriteiten en zo. Maar goed, ik hou van Aaf. Ze gaat wel op vakantie naar Geriatrisch Florida omdat ze wat overwerkt is, dus misschien is het stil de komende weken op haar pagina, maar nu is ze er nog. Op NRC Next.

Via Holysloot in de richting van Monnickendam

Ergens voor Ransdorp het ijs op. Bij een onbeduidend slootje slaat u linksaf, beetje klunen over de weg (de automobilisten steken hun duim op terwijl u oversteekt), de grote Ransdorper Die (prachtig zwart ijs), de Holysloter Die (idem), chocomel met rum bij Holysloot. De strakblauwe lucht, rietkragen, rijp op de weilanden. Het was een beetje vreemd, maar ik hoorde steeds Mart Smeets in mijn oor die vertelde dat dit zo'n mooi plaatje was.

IJs

Ik ben schaatsen.

Nog één dag die spar

Lieve lezer van deze weblog, ik wens u een inspirerend, gelukkig en gezond nieuwjaar. Dat al uw wensen uit mogen komen!
Het is al 6 januari, ik ben wat aan de late kant met deze wens. Maar weet u, de kerstboom staat hier ook nog. Nu val ik door de mand, een boom op 6 januari is natuurlijk bijzonder uncool. De straat stond hier gisteren al vol met afgedankte sparren. Een scharminkelig bruin skelet uitgezonderd (kannonnen, wat die eigenaren ermee hadden gedaan), zaten ze stuk voor stuk trouwens nog prachtig in de naalden. Je zou ze zo in huis nemen.
Maar ik vind het zo sneu, die boom eruit. Alle verhalen over het kindje en Jozef en Maria ten spijt, is kerst voor mij toch een feest van licht tijdens de donkerste dagen van het jaar. Ik ben een soort heiden, dus ik hou wel van het symbool van die boom die in de winter groen blijft. (Die woekerende bamboe in onze tuin is ook best groen, eerlijk gezegd is hij zelfs groener dan groen, maar toch. Anders. Vind ik.)
De boom mag dus nog een dag. De kleuter reageerde juichend.
En o ja, voor mezelf wens ik dat ik het komend jaar natuurlijk wat enerverender mag bloggen dan vandaag. Dit is natuurlijk niet het stuk waar u op zat te wachten. Dat komt ervan als ik op een ochtend tien dingen tegelijkertijd wil doen. Excusez.