High and mighty waren we op Singel 465

'Verdomme, Mirei, de RoXY staat in brand.'
'Wat?'
'Brand, in de RoXY.'
'Zit je nog binnen?'
Hij was lastig te verstaan, boven mijn huis klonk een aanhoudend lawaai van helikopters. Maar ik maakte me geen zorgen, want brand in de RoXY; dat kwam wel vaker voor. Dak er af, burning down da house, dat werk.
'Nee, godverdomme! De vlammen slaan hier uit het dak.'
Er volgden gekke dagen. Mensen die die avond in de RoXY waren geweest, konden niet naar huis omdat hun jassen met huissleutels in de garderobe hadden gehangen. Bivakkeren bij vrienden dan maar, totdat de politie de boel vrijgaf. We spraken over niks anders; hoe moest dat nu, zonder RoXY? 'Moet ik nu dan verdomme maar trouwen en baren?' vroeg een vriendin.
Het leek alsof er iemand was overleden, de almachtige vriendin, de courtisane, de formidabele en zalige hoer van de stad, die ons altijd had verwelkomd in haar kolossale, magische boudoir met het rode pluche.
Bij de RoXY was er nooit een morgen geweest, we dansten, zopen en hoerden en snoerden er alsof het het einde der tijden daar was. Je was met de bankdirecteur, de dichter en de loodgieter, want hier maakte het geen bal uit wie je op maandag was. Alleen dit begrijpen, het collectief samenzijn van tolerante zielen die met z'n allen een doel hadden: over the edge. En daarom deelden we sigaretten, joints, drank en weet ik veel wat met volslagen onbekenden. En ja, natuurlijk waren er die pillen; de ecstacy onlosmakelijk verbonden met de opkomst van de housescène. Maar het was meer. Zelfs als je nuchter binnenkwam, voelde je het tot diep in je lijf. Je jas bij de garderobe. Beneden hoorde je de beats al, maar dan klaar om die trap op te gaan. Iedere traptrede naar boven het geluid warmer en voller, de akoestiek fenomenaal. 'Sisters, brothers, we'll take you to the promised land.' De ene avond RoXY als een gigantische flipperkast, de volgende avond op het podium de Heilige Maria die de hele avond opnieuw naar het dak verrees. Kunst, geestverruiming en dreunende beats, in het heiligdom van Sodom en Gomorrah.

De volgende dag fietste ik naar het Singel. De stank van geblust vuur, hekken om de RoXY, bossen bloemen voor de deur. De grote Perzische tapijten die aan de muur langs de dansvloer hingen, vreemd naakt zichtbaar vanaf de straat. Het materiaal zo geimpregneerd dat het nooit zou branden. Een meisje huilde.

Het is tien jaar later. Er zijn nog steeds mooie feesten in Amsterdam, maar de RoXY kwam niet meer terug. Daar aan het Singel, waar we ooit hoerden en snoerden, verkopen ze nu saaie mannenkleding. De winkel heet High & Mighty, wat ik best een oké naam vind, want high & mighty waren we er.
Zaterdagochtend om 9 uur moeten we er naar toe. Om kaarten te kopen voor hét RoXYfeest: Brand in Mokum, 20 en 21 juni in Paradiso. Met dank aan Joost van Bellen en Meubelstukken, for keep the fire burning. Alleen kut dat die kaartverkoop weer zo'n gehannes is.

PS. De foto komt uit de RoXYfoto-collectie van Dennis Bouman op Flickr. Kijk ook hier voor de fotoexpositie over de RoXY van Cleo Campert in Lux Photo Gallery.

NASCHRIFT: En nee hoor, de kaartverkoop was prima. Het was zowaar verdomd gezellig daar om 8 uur 's ochtends op het Singel. De oude portiers weer opgetrommeld. En Dick, de oude RoXYdirecteur, stond kaarten te verkopen. Mooi gaat het worden.