Scharreleieren

Van de RoXY stap ik hier vandaag over op de kleine koters. Dat doen oudRoXY-gangers deze jaren namelijk veelvuldig, met z'n allen hebben we daar best wel de leeftijd voor, zeg maar. Maakt u zich geen zorgen, geen verhalen hier over eventuele briljante uitspraken van mijn oogappels, deze keer een stuk over kinderen in de stad.

Al eerder schreef ik hier over de crèche van de jongste waar sinds anderhalve maand een ophokplicht geldt. Vanwege klachten van de buren mogen de kinderen nog maar twee uur per dag de tuin van de crèche in. Per uur mag dan ook maar de helft van de peuters naar buiten. U begrijpt, als ik ooit zo'n klager tussen de schappen van de buurtsuper met een hortje scharreleieren betrap, dan zwaait er wat.
Vorige week heeft wethouder Marijke Vos gelukkig gezegd dat het stadsdeel deze beperking niet mag opleggen, volgens haar is deze restrictie in strijd met de regels. Wordt vervolgd, we wachten af. Overigens zitten de kinderen ondertussen niet de hele dag binnen. In bolderkarren vol met boterhammen, luiers en diksap trekken zij met hun leidsters naar de speeltuinen. Niettemin, handig is dat niet, kinderen moeten plassen en slapen, die voorzieningen heb je niet in zo'n park.

Wij hebben aardige buren. Maar nu hebben ook zij last van mijn schommelend en lawaaiend grut in onze tuin. Damn, wat vind ik dit een lastig probleem. Want ook al zijn mijn kinderen -al zeg ik zelf- aardig opgevoed, ze zijn niet heilig. Ik zeg ook niet dat het geluid van spelende kinderen een genot voor het oor is of zoiets. (Ik bedoel, voor mij is het dat natuurlijk wel. Iedere minuut dat ze elkaar niet de hersenen inslaan, ben ik zen en blij. Dan hoor ik ze niet eens. Of soms wel, en dan hoor ik hele vreemde verhalen. Dan doen ze vechtertje (ik heb jongens) en dan zijn ze allebei Buzz Lightyear, met ufo's en zo, en dan roept de een dat zijn ufo een straaljager wordt, ja, roept het vriendje dan nog harder, en die andere is mars, en dan gaan we dood want in het heelal kun je niet ademen, ja, en daarna worden we weer levend, echt, er is geen touw aan vast te knopen, had ik maar zoveel fantasie.)
Maar in zo'n belendende binnentuin klinken die Buzz Lightyears minder gezellig. En weet u, dat snap ik. Echt. Zeker als jezelf geen Lightyears rond hebt lopen. Maar verdorie, hoe los ik het op? Want ingrijpen als Buzz en Buzz gillen en ruziemaken, dat doe ik. Maar wat als de Lightyears aan het spelen zijn, nogal wild, door al dat testosteron in die kleine lijfjes? (Ach en wee, wat als ik meiskes had, zo zoet, zo roze, lekker tekenen.)
Hele boeken worden er volgeschreven over dat jongens in het huidige vrouwelijke onderwijs door al die juffen teveel belet worden in hun wilde spel. Maar ga ik nu toch ook maar roepen: jongens, naar binnen, Playmobiltijd? Van nu af aan misschien wel.

'De stad is niet voor kinderen', zeggen mensen van buiten wel eens. Maar hier zijn juist kindertheaters, kindermusea en de dierentuin om de hoek. Als het hier op zondag regent, zoeken we een kindervoorstelling uit en zitten we even later in de Krakeling. Er zijn parken en speeltuinen waar bijna altijd vriendjes zijn. Geen auto nodig om voortdurend grut te halen en brengen, maar overal samen op de fiets naar toe.
Ik hou van die stad, die verschillende mensen, de zon op het water in de grachten, de bootjes, de reuring. Ik klaag niet over auto's, niet over geboor en gedril, zelfs niet als ik overdag moet slapen omdat ik zwanger ben als een amechtige olifant. Of over bovenburen die me jarenlang wakker maken omdat zij zo vroeg opstaan. So be it, in een oud huis in een binnenstad kun je zoiets verwachten. Vijftien miljoen mensen enzo.
Anyway, zoals gezegd, ik snap het, niet iedereen zit op Buzz Lightyears te wachten. Maar damn, dit is lastig. Zeker voor zo'n verdomde peoplepleaser als ik.