De stalkende collega

Soms hoor ik het wel eens zeggen: ‘Dat boeken schrijven is natuurlijk ook maar een eenzaam beroep.’ Nou verkeer ik niet in de gelukkige omstandigheid dat ik kan zeggen dat boeken schrijven mijn beroep is. Daarvoor moeten jullie namelijk wel erg veel Voorbij Melsen kopen, toch zeker wel tienduizend of zo. Ik mag hier dan een stijgend aantal bezoekers hebben (hallo, Den Haag – heel gezellig al die lezers daar) zo groot is mijn bekendheid natuurlijk niet.
Tot zover beroep. Hou je over: ‘Dat boeken schrijven is natuurlijk ook maar eenzaam.’ Maar dat vind ik dus niet! Als de rest van de wereld aan die 187 onbeantwoorde mails begint terwijl de stalkende collega van de binnendienst binnensluipt, zit ik in een vliegtuig naar warme oorden. Naast mij een donkere man, af en toe maken we een grap over de slechte film met Reese Whiterspoon op het scherm voor ons. Hij glimlacht naar me en we weten allebei dat het niet over de film gaat. Als ik ’s nachts vier keer kots heb opgeruimd van een ziek kind, zit ik een paar uur later achter die laptop toch maar weer totally dressed up wijn te drinken op een drukke vernissage. Een aanrader dus, dat schrijven. Niet aarzelen, gewoon doen.
Toch is er ook reden waarom ik het afraad. Ken je dat: dat je een boek hebt gelezen en dat je het doodzonde vindt dat je het al uit hebt? Nou ja. Dat dus.