Sinds ik deze blog heb, verbaas ik me over het gemak waarmee miljoenen mensen het iedere dag maar doen: dat bloggen. Ongevraagd jouw verhaaltjes de wereld in gooien. Terwijl de hele wereld er op het world wide web maar op los boert (klik voor de grap hierboven even op volgende blog – volgende blog – volgende blog – und so weiter - je weet niet wat je tegenkomt, van christelijke Hells Angel tot Chileense moeder die op ieder willekeurig moment van de dag de snottebellen van haar baby fotografeert) moet ik toch iedere keer wat overwinnen.
Ondertussen ben ik natuurlijk guilty as sin, ik ben niet alleen aan het bloggen, maar heb over twee weken ook nog eens 320 gedrukte pagina’s op mijn conto staan. Maar vanwege die schroom, heb ik dus nog niet veel verteld over het hobbelpad -karrenspoor, rollercoaster, whatever - van de debutant. En dat had ik wel beloofd. En er is idioot veel te vertellen, maar op dit moment ook even heel weinig. Dit zijn namelijk vreemd stille weken. Ik kan geen letter meer aan het boek veranderen, wat ik diep in mijn hart dolgraag wil. (Iedereen die mij kent, moet nu even lachen. Voor mij is een tekst namelijk zo’n beetje nooit af). Het boek is nog niet gedrukt, dat gebeurt nu, ergens in Nederland. En behalve samen met mijn uitgever nu onze stinkende best te doen dat het boek bekendheid krijgt, is het nu afwachten. Heel gek. Laat het gaan, relax, go with the flow. Op de een of andere manier had ik dat van tevoren niet bedacht. En ik altijd maar zeggen dat ik geen controlfreak ben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
Je niet zo verontschuldigen voor het feit dat dit een lastige periode is hoor. Het IS gewoon lastig. Je kunt even weinig meer doen dan afwachten en hopen dat het goed komt. Da's niet mis.
Afwachten, jaaaah. Maar als het even kan, dan onderneem ik lekker toch stiekem wat ;-)
Een reactie posten