Lonkend in hun donkerblauwe shirtjes

Gisteren schreef ik een huis- tuin en tandartsenblog. Dat was een overtreding, ik zou hier alleen schrijven over het boek en wat daar bijhoort. Maar er gebeurt even niet zo veel, qua boek. Er lopen dingen, binnenkort geef ik zowaar mijn eerste interviews, ik ben een boekborrel aan het organiseren en verder is het nog een dikke week afwachten. Vreemd. En over die vreemdheid zelf wil ik ook niet schrijven, want dan vergroot ik het alleen maar.
Zojuist zat ik dus aan mijn tafel mijn huis, tuin- en keukenkrant te lezen: De Amsterdamse brandweer heeft een poes gered. De poes zat klem tussen een kanteldeurtje (wat is dat?) op de achtste verdieping van een flat in West. Bazinnetje niet thuis, dus de brandweer rukte uit. Met de ladderwagen.
Nu verkeer ik in de situatie dat ik die grote brandweermannen regelmatig lonkend en zwetend in hun donkerblauwe shirtjes door het Vondelpark zie rennen. Je denkt altijd dat het zweetplekken zijn daar onder die bonkige armen, maar het schijnt pure testosteron te zijn wat ze transpireren. Manniger dan dit krijg je ze niet. En natuurlijk was heelzieligvoordiepoes achenweedatarmediertje, maar wat dacht die gozer? In zijn zwarte brandweeroverall met gele strepen, terwijl hij die poes uit het kanteldeurtje redde?