Boon

In het dorp waar ik vandaan kom, waren de tandartsen een beetje vreemd. Toen ik klein was, hadden we de tandarts waarvan iedereen zei dat hij aan het einde van zijn werkweek naar de gevangenis ging. Belastingfraude.
Een paar jaar later zat er weer een andere tandarts. Laten we hem hier maar even Boon noemen, want zo heette hij namelijk. Boon was bijzonder. Als er een gaatje moest gevuld, verdoofde hij je nooit. Verdoven was voor watjes. Ik was zestien en geloofde hem.
Boon droeg ook nooit latex handschoenen. Hij had een speciale spray die zijn handen net zo goed beschermde als rubber. Ik was zestien en wist dat dit niet kon.
Ik verhuisde naar Amsterdam. Ik kreeg een nieuwe tandarts, zijn naam ben ik vergeten. Deze tandarts droeg lasbrillen en handschoenen. Hij maakte een foto van mijn kiezen. ‘Hier zie je dat de vulling tussen je twee achterste tanden helemaal doorloopt. Je tandarts heeft er als het ware één enorme kiesvan gemaakt.’
Over een half uur moet ik weer naar de tandarts. Deze tandarts heet Eddo. Eddo mijn held. Tijdens zijn wortelkanaalbehandeling heb ik gewoon een half uur in die stoel liggen snurken. Iedereen die mij kent weet dat ik de slechtste slaper van de wereld ben, maar Eddo zit aan mijn tanden en ik ben weg. Zo meteen krijg ik van hem een kroon. Oké, een kroon klinkt niet heel cool, maar mijn kiezen hebben vroeger wat te verduren gehad.
En Boon? Boon kreeg de griep. De griep werd erger en erger, echt, Boontje was heel ziek. Maar Boon ging niet naar de dokter. De dokter was voor watjes. De griep sloeg op zijn hartkleppen. En toen ging hij dood.
En nu moet ik rennen, anders kom ik te laat bij Eddo.