Het moneyfeest

Manifesto. Moneyfesto. Voor iedereen die niet weet wat dat is, kijk hier of hier.
Damn, wat zag het er goed uit zaterdag in Paradiso. We schrokken even van de opgehangen skeletten in strak pak, ze herinnerden aan de avond waarop een vriendin haar overleden vader door de RoXY zag vliegen. Een aanloopje bij het balkon, waarna hij iedere keer rakelings over de dansende meute scheerde. Maar van de brave minister mogen we toch geen bad trips meer maken, dus dat risico was verbannen. Wij waardeerden het statement.
Naast me op de dansvloer kotste een schattig meisje, ik had ook niet het idee dat de suicidal papa's boven ons hoofd daar mee te maken hadden. Ze was verkleed als gold digger, gouden bandje in het haar, goud jurkje, goud schepje. Even kotsen, en hopla, verder dansen. Voetjes van de vloer. Waar we sprongen op platgetreden dollarbiljetten en briefjes van duizend.
Ik viste er een paar guldenbiljetten van de vloer. Een tientje en een geeltje, met watermerk. Echt of vals, wij zijn er niet uit, maar het is mooi voor ons nageslacht. 'Dit was het geld van voor de euro. Papa en mama hebben er een avond op gedanst. Ja, ze waren best wel uit hun dak. Papa zelfs nog meer dan mama.' Ik ben vergeten hoe de New Yorkse dj op het eind heette, maar hé, hij was goed. Dat we niet smeekten om nog een plaat, was natuurlijk een schande. Maar het lag niet aan hem, maar aan de benevelde menigte.
Manifesto 2008, alles is al gezegd, op naar 2009.

PS. Voor alle old skoolers: 21 juni organiseert Meubelstukken een RoXYfeest in Paradiso. Dus duik je oude lidmaatschap maar op. Wat vast handig is voor Bas, die zaterdag als belastingopduiker toch zijn duikpak al aanhad. En o ja, hier kun je Joost van Bellen -vuur en ziel van Manifesto en een heleboel andere moois in deze stad- uitroepen tot Amsterdammer van het jaar.

Eureka

'Mama! Ik heb Jezus weer gevonden!' Met zijn zaklampje scheen hij onder de bank.
U begrijpt het al, het is kerstvakantie hier. Voor het geval ik de komende dagen niet meer aan de blog ben, wens ik u alvast een kerst vol licht en een prachtig en gezond nieuwjaar.

Hij is verslonden

Een recensie op Boekenblog: 'Voorbij Mels is een geslaagd debuut' en iets verderop 'echt een aanrader'. Hiep hoera. 'De schrijfster heeft gekozen voor een vlotte schrijfstijl, waardoor je ook echt door het boek heen vliegt. (...) Dat betekent dat we bladzijde na bladzijden verslonden om bij de ontknoping te komen.'
Ze hebben ook kritiek: de hoeveelheid Engelse woorden in de tekst. Ik snap die opmerking. Sterker nog, ik heb er tijdens het schrijven vaak over getwijfeld; moest ik het nou wel of niet gebruiken, al die turbotaal? Wel doen, besloot ik uiteindelijk. Het hoort bij het snelle leven van de personages uit het boek, het is de bizarre manier waarop velen van ons iedere dag praten, chatten, brainstormen en levelen. En ja, ik doe dat ook, veel te vaak. Guilty as sin. Meer lezen uit deze recensie doe je hier.

Ondertussen krijg ik steeds de vraag: 'hoeveel boeken zijn er nou verkocht?' Ik ben best een eikel want meestal blijf ik het antwoord schuldig. Hele gesprekken voer ik met mijn redacteur, maar als ik de telefoon opleg, heb ik haar weer niet gevraagd hoeveel er is uitgeleverd. Vandaag heb ik nieuws. Duizend zijn er verkocht.
Oké. In boekenland is het niks. Als je het vergelijkt met die pallets Kluuns en Esther Verhoefs die dagelijks in plastic tasjes de boekhandels verlaten, is het minder dan peanuts. Maar hé, ik ben blij. Ik doe ook maar wat. Mooie start.

Lekker ding

Vanmiddag zette ik in het stukje hieronder een link neer naar een feestfilmpje. Typisch YouTube, kwaliteit blurp, maar toch. We're having big fun. Omdat ik nogal van de sloridige fouten ben, checkte ik net de tekst nog een keer. En hoppakee, waarom niet, ook maar even de link zelf gecontroleerd. Verdikkie. Dat had ik nog niet gezien. Linksonder in beeld, op de rug gezien, mijn woest aantrekkelijke zwager. En waarmee staat hij zich te blits te maken? Met het jasje van Martijn, voor de geïnteresseerden: het is zwartwitgeblokt. Hier door de vlegel uit de kast gehaald terwijl wij argeloos op dat Balinese strand lagen te maffen. Drommels.

Kerstballen en Jesus Christ Super DJ

Gisteren maakte ik mijn jaarlijkse gang naar de kerstafdeling van de Bijenkorf. Ik weet het, daar moet je niet intrappen, maar ik doe het altijd. Dus daar stond ik met mijn mandje met zeven ballen, drie zwarte takken met glitters en een paar slingers waarvoor ik negentig euro of zo afrekende. De ballen van de Bijenkorf zijn namelijk de duurste van het land, dat weet iedereen. Als je klaar bent, ga je naar buiten met een paar tasjes die zo licht zijn als lucht. Maar ze doen er wel lekker lang lang over om je spullen in te pakken.
Vloeipapiertje om die ene bal, plakbandje, papiertje om die slinger, plakbandje. De caissière vertelde haar collega over het kerstfeest van vorig jaar. 'Ik ga niet man. Vorig jaar kreeg ik rode wijn over me heen. Zeiden ze dat het mijn schuld was, weet je.' Vloeipapiertje, plakbandje.
Al fietsend met dat tasje naar huis dacht ik aan mijn kerstboom. Dankzij deze aankopen zou hij er natuurlijk ook zo uitzien als zo'n ding bij de Bijenkorf. Stunning en zo.
Maar weet u, het is weer niet gelukt. Met die boom.
Potverdorie. Kei lilluk. Maar hij ruikt wel lekker.
Over anderhalf uur komt mijn kleuter thuis. Dan gaat hier de cd van de Gouden Nachtegaaltjes aan. Waarna hij opnieuw alle ballen aan de onderkant van de boom eruit zal halen.

Ik wilde hier niet meer bloggen over dat ene feest, maar sommigen van u mailen mij nog, 'Mirei, hoézó ging jij de hele dag achter je laptop zitten voor een kaartje voor een feest?'
Nou ja, hiervoor waarschijnlijk. Als u zin heeft, wacht u dan vooral even tot het moment waarop Jesus Christ Super DJ (en die naam heb ik niet bedacht) de nieuwe plaat erin knalt. Vraagt u trouwens niet wie die meneer is met die witte zonnebril, want ik weet het niet. Ik moet u overigens bekennen dat ik er niet eens bij was vorig jaar. Wij lagen op het witte zand aan een ruisende zee, waar we onder onze parasol sms'jes from outer space ontvingen: 'Topfeestv, dakl erweer af! Staan nu biji dejassenO,, missenO jullie!'

Sex en animals

Was u ook zo blij met die brief die een vermaard ethica aan Koningin Beatrix heeft gestuurd? U weet wel, die dame in het rode badpakje, Pamela Anderson. 'I'm thrilled to visit Holland this week, not just for its charm but for its progressive outlook on two issues close to my heart - sex and animal rights.' 'There is nothing less sexy than a fur coat.' Potverjandosie, dat moet me een schok hebben gegeven op het paleis.

Starfucker

Sinds vanochtends staat er iets merkwaardigs op het scherm van mijn telefoon. Gvodafone. Ligt het aan mijn verdoemde inborst, of leest u het ook? Godvervodafone.
Verder hebben ze op Bruna een officiële recensie over mijn boek geplaatst. Ik vind ze bij Bruna vanaf vandaag dus echt bijzonder aardig en zo. Vijf sterren voor Mels. 'Tegen de achtergrond van het Amsterdamse snelle leventje en de avontuurlijke surfsport wordt de geschiedenis van de relatie verteld, eindigend in een apotheose. (...) Overtuigend in de beschrijving van Roos die haar eigen keuzes maakt, ook al zijn die pijnlijk. Debuut in de stijl van een soort vrouwelijke Kluun.' De rest leest u hier.
Ik wens u weer een fijne dag. Er dreigt in postcodegebied 1015 vandaag zowaar een kleine zon door het grijs te breken.

NASCHRIFT: Het blijkt te gaan om een recensie van NBD Biblion, de dienst voor Nederlandse bibliotheken. Ook Bol heeft die recensie nu overgenomen. Me so happy.

Zo'n dinsdag

Het weekend lang en breed achter de rug, de Manifesto-beslommeringen kunnen voor een week of wat terug in hun hok.
Maakt u zich ook vooral geen zorgen over uw outfit, uiteindelijk vindt u vast iets aangenaam bizars.
Nieuws: Op www.ze.nl kunt u vijf exemplaren van Voorbij Mels boek winnen. Gaat dat zien, lees dat boek, zij gingen u voor!
Wacht, ik heb toch nog een Manifesto skoep. Ik ontving een wonderbaarlijk mailtje van een ingewijde: ‘Het halve corps heeft kaarten!' Ik vermoed dat dit sommigen onder u zeer blij maakt, maar dat anderen hier vloekend en tierend op reageren. De Gooise meisjes zijn dus van de partij, hartstikke gezellie en qua thema-outfit natuurlijk ook weer reuze handig.
Overige berichten: Unilever haalt de Glorix uit de schappen omdat ze er na veertig jaar zijn achterkomen dat die uw kleding kan beschadigen, het weer is vandaag verdomd grijs, de lampen moeten de hele dag aan, mijn peuter zet nog steeds zijn schoen en hij zingt er ook nog bij.

Übercool klapvee, Moneyfesto deel 2

Deel 2 over de freaky kaartverkoop voor het (hét) feest, Manifesto 2008.
Sorry, argeloze bezoeker hier die nog nooit van Manifesto heeft gehoord. Het doorwerken van onderstaande tekst moet voor u hetzelfde zijn als het lezen van een breipatroon. Gaat u anders voor meer info naar het bericht hier beneden of klikt u vooral gezellig in de rondte. U bent hier zeer welkom.
Maar goed, Manifesto dus.
Er zijn nog een paar vrienden zonder kaarten, dus ieder uur blijven we schieten. De gesprekken gaan zo: 'Moet je nou óp de 00 seconden doorklikken of ervoor?' 'Ja, op de 59.' 'Nee, op de 58!'
'De arrogantie, denken ze dat ze God zijn bij Meubelstukken?'
'Misschien had God teveel vrienden?'
'Dit is trouwens wel een goeie schifting.'
'Schifting van wat?'
Dit weekend geleerd: op de 58 minuten kun je nog best naar de wc, want dat duurt maar 20 seconden. Een boterham smeren lukt ook, want idem. De tijd van teletekst loopt 3,5 seconde achter. En o ja, een uur is zo voorbij! Wat kansloos internetten, al bellend met een medeslachtoffer naar de bakker lopen, een beetje klagen over 'fucking Meubelstukken', sms'en, beetje hyven. En om 10 voor het uur is het dan weer tijd voor ons voetvolk om de laptop op schoot te trekken om te checken of je nog wel online bent.
Gelukkig zijn er steeds meer bekenden mét kaarten. Alsof het gaat om de aanslag op de Twin Towers vertellen we elkaar hoe we ons voelden toen we 'er doorheen kwamen'. Belangrijke te vermelden wapenfeiten: uur en prijs.
Potverdorie, je zou vergeten dat het om een feestje ging.
Morgen maandagochtend. 'Leuke dingen gedaan dit weekend?'

Best nachtbeest, omdat u zich hier op de webblog bevindt die ik een paar maanden geleden opstartte voor mijn roman én omdat u als bartype bijzonder specifiek tot de doelgroep van dat boek behoort, hier nog even wat schaamteloze reclame. Voorbij Mels, ga naar Selexyz of surf naar Bol, veel goedkoper dan naar de klote gaan op Manifesto, lees dat boek of leg het onder de kerstboom. U krijgt er geen spijt van.

Rest mij slechts nog de vraag uit het mailtje van Bram waar wij al uren onze hersenen over breken. Het gaat over een l. In dé code wel te verstaan. 'Is het een 1, een hoofdletter i of de l van LUL?'

NASCHRIFT: zondagavond is de voorverkoop gesloten. Zondag de 21e komt er weer een beperkt aantal kaarten vrij. Hopelijk voorkomt Meubelstukken daarmee de doorverkoop op de lelijkste site van Nederland, Marktplaats.nl. De plek waar u overigens sowieso nooit uw kaart moet kopen, omdat het wel eens een kopie kan zijn.

Übercool klapvee en de derde kerstdag

Er was eens een organisatie in Amsterdam die een mooi feestje gaf. Die organisatie noem ik voor het gemak maar Meubelstukken, want zo heet hij namelijk.
We vierden het feestje op derde kerstdag, dat deden we al sinds de geboorte van Jezus of zo. Ooit heette het Speedfreax, we dansten op garage in Club de Ville en het was superglam. Daarna werd het het wonderland van Fucque les Balles, edgy, way beyond - ja wat eigenlijk - everything, zeg maar. Paradiso was the place to be. Weer een paar jaar later veranderde het in Manifesto, postpunk en rauw. Opnieuw ging het dak eraf.
Net na de jaartelling kocht je bij Club de Ville je kaartje gewoon 's avonds aan de deur. Iedereen die wilde, kon naar binnen.
Dat veranderde. Je kreeg je een flyer in je bus met een code die je moest inspreken op een voicemail. Dat voelde best bizar. "PostfuckingMiekeTelkampkutjeaandechampagne," of zoiets moest je dan zeggen. Soms nam de koning ook gewoon zelf de telefoon op. 'Mag ik vier kaarten?' vroeg je hem.
'Oke,' antwoordde Joost van Bellen. 'Tot dan.'
Behalve bestellen, kon je de kaarten trouwens ook gewoon in een winkel kopen. Dan had je geen code nodig. Het feestje kreeg meer bekendheid. 'Het coolste feest van het jaar.' De halve stad wilde er naar toe. Je kon de kaarten niet meer bij Meubelstukken bestellen, maar je kocht ze bij Lady Day of zo. Dat ging trouwens nu alleen nog maar als een flyer had. In de loop van de middag was het feest soms al uitverkocht. Zo snel, we waren verbaasd.
Maar het jaar daarop waren de kaarten al binnen anderhalf uur weg. En het afgelopen jaar verloor een meisje bij de deur van de Dieselstore zelfs voor altijd het topje van haar vinger in het gedrang om de kaarten. Al kan dat van die vinger ook een broodje aap zijn, misschien hebben ze in het ziekenhuis dat topje er weer aangezet. Zou zomaar kunnen.
Dit jaar hoef je niet om half 7 's ochtends met je thermosfles hete chocomel naar de Heiligerweg. Dit jaar is de kaartverkoop digitaal. Met de code die wij hebben ontvangen, loggen we met z'n honderden vanaf vanochtend 6.00 uur in op www.moneyfesto.nl
Goed opgelost; buiten is het koud, iedereen tien vingers, relaxed.
Maar de organisatie heeft iets bedacht. 'We verkopen ieder uur maar twintig kaarten. De kaartverkoop duurt daarmee 3 x 24 uur.'
Een flyer geeft recht op vier kaarten. Iedereen wil er vier, dan kunnen je vrienden die dat ding niet in hun bus krijgen namelijk ook mee. Het eerste uur waren die kaarten 60 euro, daarna werden ze 80. Hoger kan ook nog, lezen we op de site.
Klokslag het uur loggen we in. Om bij die eerste vijf te horen.
Ik heb het nu drie keer gedaan. Ik herinner me niet wanneer ik me voor het laatst zo dom voelde. O nee, jawel.
Het uur hiervoor.

Girl, I'll house you

12 uur middernacht, de voorstelling was afgelopen. Als we wilden konden we in de club blijven. Over een dik uur zou Todd Terry draaien. 'Aah, joh, we gaan toch niet naar huis? Even kijken, for the old times.'
Nu weggaan was namelijk vloeken in de kerk. Todd Terry was Todd the God, het Genesis van de house. Uit de tijd van strakke wielrenbroekjes op de laatste donderdagavond van de maand, acidavond bij LVC in Leiden. Of heel soms, naar het hoogst haalbare, de RoXY in Amsterdam, waar Zubrowska haar tieten ontblootte en iedereen lief voor elkaar was.
We hingen aan de bar, binnen korte tijd was de zaal propvol.
'Méééén, wat zijn ze jong zijn ze hè?'
'En wij niet oud, toch?'
'No way.'
'Weten ze wie Todd Terry is?'
'Waren ze toen al geboren dan?'
'Kut, dit is een goeie plaat.'
We waren even stil. 'Shit, man, hij staat er al.'
Zonder ook maar een aankondiging, was Todd the God al achter de draaitafels geschoven. Geen aandacht vragen van het publiek, keihard deed hij zijn ding. Vanaf vinyl, natuurlijk.
'Godver, weer zo'n goeie plaat.'
En nog één, en nog één. Iedereen op elkaar geperst, de dansvloer barstte uit haar voegen, binnen no time bewoog de hele club. Dansen zouden we, overal, zo beval het Todd the God. Oldskool met nieuw gemixt, damn, he did it again. Boven, bij het balkon was meer plek. Eindelijk ruimte, wij wilden niet bewegen als sardientjes.
Ik voelde de aandacht van de dansende jongen naast me. Donker haar, nog geen twintig, eerstejaars HES of zo. Terwijl ik journaalposten maakten op mijn eindexamen Economie II, viel hij waarschijnlijk met zijn driewieler een tand door zijn lip.
Hij lachte naar me, ik lachte terug. Hij lachte nog een keer, dus ik deed hetzelfde. Want zo ben ik. Best aardig. En ik danste verder.
Even later een tik op mijn rug.
'Mevrouw, mevrouw.'
Ik herinner me niet wat ik deed, ik vermoed dat ik hem redelijk verbluft aanstaarde. Mevrouw zijn bij de bakker vond ik best oké, in een club was het nog even wennen.
'Mevrouw, mevrouw...'
'Sorry?' Zou hij toch al twintig zijn?
'Wilt u met mij dansen?'
'Huh?'
'Dansen?'
Hier was mijn balboekje niet op berekend, ik wees naar de dansvloer beneden. 'Daar staan veel meer mensen,'(lees: jonge chickies) 'daar moet je zijn.'
'Nee, nee, ik wil met u.'
Stilte.
'Want u houst zo lekker.'

Omdat ik hier geen woorden voor heb, dan maar even voor u Todd op zijn best, in de remix voor de Jungle Brothers. Girl, I'll house you. Wat in een ver verleden, toen mijn manuscript er nog anders uitzag, trouwens nog de werktitel voor Voorbij Mels is geweest.

Hormonenbitches en de sterren

Google alert, geplaatst, 12 uur geleden, op Recensieweb: Hormonenbitches hunkeren naar stevige verkering. Die zin herkende ik, want die staat in mijn boek. Een oordeel over mijn boek op Recensieweb. De site die Herman Brusselmans kort geleden voor zijn laatste boek één ster gaf, van de vijf wel te verstaan. De Geheime Newton van Geert Kimpen kreeg er vier, al had vijf van mij ook gemogen. Het Recht op Terugkeer van Leon de Winter daarentegen - een prachtig boek! - gaven ze maar twee. Ik klikte dus ook vooral niet door naar het artikel.
Eerst maar de andere recensies van de afgelopen dagen bekijken. Een keer twee sterren, twee keer drie, een keer één. Vaatwasser uitruimen. Telefoontje doen. Nog een oude recensie. Tomtietomtiedom. Uur U, het werd tijd voor deze sissy, de muis schoof onherroepelijk naar de plek des onheils. De afgelopen weken kreeg ik buiten Bol.com twee officiële recensies, die waren allebei positief. Erg positief. Op naar nummer drie. Klik.
Twee sterren. F**k.
'De roman is geschreven in een vlotte goed leesbare stijl doorspekt met (erg veel) 'hip' Engels. De hoofdpersoon en verteller Roos geeft blijk van spitsvondigheid en een aangenaam gevoel voor ironie. (...) Voorbij Mels is een onderhoudende zedenschets van hoogopgeleide dertigers in Amsterdam en hoe ze worstelen met werk, seks en relaties.' (...) 'Maar hoe ingrijpend al die gebeurtenissen ook zijn, de lezer wordt er eigenlijk nauwelijks door geraakt.' Nou, ikke wel. Snif. Snif. Snif.

NASCHRIFT: Voor zover ik iets van html begrijp, staat in mijn werkvlak boven deze regel de link naar de recensie. Die heb ik het afgelopen kwartier namelijk 47 keer hiernaartoe gekopieerd. Is het Murphy, is het een engel, het lukt in ieder geval maar niet met het invoegen van die link. Aan mijn onwil ligt het niet, maar als u het artikel wilt lezen, moet u doe het zelven: www.recensieweb.nl. Ook dat nog.