Herfstvakantie

We struinen door de Petteflet van Pluk, lezen boekjes in het huis van Kikker en hij leert fietsen in het Westerpark. We bakken koekjes, verbazen ons over de honderd (100!) paddestoelen in onze tuin en ik begrijp geen bal van Super Mario.

Tunfun

Vanmorgen was ik met een vriendin en het lieve grut in het inferno dat kinderparadijs Tunfun heet. Denk gillende kinderscharen en nietsontziende ongeleide projectieltjes met een geboortejaar na 2000. Dit alles in een enorme tunnel van duizend vierkante meter zonder daglicht. Nee, nu lieg ik, er is daglicht. Ergens, in het midden. Wel een straaltje of twee. 'Kijk, mama, daar!' Mijn oudste wees er naar toen we naar buiten liepen.
Terug naar huis zat de peuter voldaan knikkebollend op de fiets, de kleuter rustig en tevreden. De ochtend was geslaagd, ondanks de regen hadden deze jongenslichaampjes hun energiesurplus kwijtgeraakt.
Ik heb een soort regel dat ik niet achter de computer kruip als de kinderen er zijn. Maar de peuter raakte onmiddellijk in diepe slaap en de kleuter had mij niet nodig bij het aanleggen van zijn rails. Laptop dus. Ik vond twee nieuwe recensies over Mels op Bol. Blozend zat ik achter mijn scherm. Want gisteravond was er hier ook al iets leuks: http://expecting.punt.nl/. En als klap op de vuurpijl las ik net dit: http://stoereschrijfster.web-log.nl/.

Ffff, ik heb het warm.

Teletijdmachine

De boeken waarin Suske en Wiske teruggingen in de tijd, waren mijn favorieten. Mij lijkt het wel wat, zo'n tijdsprong. De afgelopen week was ik in de ban van Fin de Siecle door Selden Edwards. Ook daar maakt iemand een sprong in de tijd.

Of een boek bijzonder is, weet je pas na een paar weken, dan merk je in hoeverre het verhaal is blijven hangen. Misschien spreek ik dus voor mijn beurt, ik heb Fin de Siecle pas net uit. Toch vermoed ik dat ik het al weet: dit boek is magistraal, episch, wervelend als een Weense wals en al die andere mutserige woorden ik daarvoor kan bedenken. (Voor de fans, verwacht niets wat op Mels lijkt; verhaal, setting en taalgebruik konden niet verschillender. Maar ik lees graag buiten de deur.)

Wheeler Burden is een Amerikaans filosoof, rockidool en honkballegende die door een verschuiving in de tijd terechtkomt in de stad die nu zo'n beetje de mufste is van Europa, maar toen een groots bruisend brandpunt: het Wenen van 1897. Tegen een achtergrond waarin de intellectuele elite filosofeert in de koffiehuizen en de jonge Wittgenstein en Freud worstelen met hun gedachtegoed, leert Wheeler eindelijk zijn vader kennen die al voor zijn geboorte een heldendood gestorven was. Als ze elkaar ontmoeten, is zijn vader jonger dan hijzelf. En o ja, hij raakt ook nog in bekoring van zijn grootmoeder, in dat jaar een onbevangen, wonderschone jongedame van 19.

Wonderbaarlijk, inderdaad, maar in dit boek klopt het helemaal. Hoe erg het klopt, merk je na afloop. De schrijver heeft er meer dan dertig jaar over gedaan, het boek zit dan ook verdomd goed in elkaar. Zonde dat ik het uit heb.

Bloedmooi

Eigenlijk vind ik het niks, mensen die altijd over zichzelf praten. Het is bijna altijd egocentrisch en beresaai. Soms kun je maar beter over het weer praten. Of gewoon: zwijgen. Misschien moet ik hier daarom afentoe een leeg vlak plaatsen. Omdat het heel oké is als je soms niks zegt. Of als je ergens niets van vindt.

Het is duidelijk: met deze blog zit ik precies op het verkeerde pad. Je kan linksaf, rechtsaf, of een u-turn maken naar het archief rechtsonderin, overal gaat het over mij. Gaap.
Er is een blog van een andere vrouw. Ik ken haar niet persoonlijk, maar ze is een vriendin van een vriendin van een vriendin, vroeger zag ik haar vaak lopen in de RoXY, waarschijnlijk zeiden we dan 'hoi'. Ze is heel lang, bloedmooi en heeft benen tot in haar nek.
Een maand geleden was er een feestje op een dakterras. Gewoon een feestje, op een van de laatste mooie nazomeravonden. Ze struikelde, er was niks om aan vast te houden, en ze viel drie meter naar beneden.
Het duurde een paar dagen voor de diagnose werd gesteld: dwarsleasie, en een loodzware ook. Ze weet dat ze nooit meer terug kan naar haar eigen huis. Nu zit ze in een rolstoel. Of nee, dat zeg ik verkeerd, ze is blij als ze het een paar uur volhoudt in dat ding. De rest van de dag ligt ze, of probeert ze met allerlei doktoren en apparaten in haar lijf ergens een paar spieren aan de praat te krijgen. Eén van de weinige dingen die ze nog kan, is haar handen gebruiken. Een heel klein beetje. Daarom typt ze afentoe, met die ene vinger die ze kan bewegen een vrolijk stukje op haar blog. http://www.bloggen.be/lisenka/.

Bol

Vandaag geen blogje , maar een mooie actie van Bol.com. Klik hier om tien exemplaren van Voorbij Mels te winnen: http://www.bol.com/nl/l/boeken/speciaal-aanbevolen-voor-leesclubs/N/1354/index.html

Blij

Ik ben blij. 'Mooi, spannend, herkenbaar, edgy, grappig en intrigerend,' dat vertellen jullie me over mijn boek. 'Verdorie, slaapt die kleine een keer door, heb ik een slapeloze nacht omdat ik jouw boek niet neer kon leggen.' Met excuses aan de arme nachtbraker (ik pas binnenkort een keer bij jou op, ja?), maar dat iemand opblijft om mijn boek te lezen is een fijn compliment.
Mijn arme vader en moeder verkeerden bij het lezen van een paar scenes in kleine shock. Sorry, lieve pap en mam, ik zei nog zo, het is niet autobiografisch - maar moeten jullie horen, er is er in Duitsland nu een dame, Charlotte Roche, leuke vrouw, kolletje, sjaaltje, keurig type. En die schrijft over aambeien en anale seks en hergebruikte tampons en opgedroogd sperma en zo. Die roman is ook niet autobiografisch. Heus, als je haar foto ziet, geloof je het meteen.
Sorry, ik dwaal af. In Voorbij Mels is geen tamponnetje te bespeuren. Ik had het over de eerste reacties. Ik ben best reëel: ik weet ook wel dat dit opmerkingen zijn van welwillende familie, vrienden en via via bekenden. Maar toch ben ik gelukkig. Schrijven is een solitaire bezigheid. Dat vind ik niet erg, ik schrijf graag alleen. Maar het uitblijven van reacties leek me plotseling wel een beetje eenzaam. Dank jullie wel.

Fffffjjjjww

Met dank aan Floris van de Laar, die deze foto afgelopen zaterdagmiddag bij Selexyz in Nijmegen maakte. Tweede rij van onder, tweede van rechts. In Amsterdam viel dit plaatje niet te maken, want... uitverkocht.
Zojuist las ik dat de Nederlandse vrouw zich online mooier voordoet dan ze is. Bij deze besluit ik dan ook om u niet te vertellen hoeveel boeken Scheltema had ingekocht. Scheltema was uitverkocht. Punt.
Goed he?! Van mij?!
En nu is het tijd voor de krant, kinderen, brood smeren, de vermaledijde Fortisbank, McCain, juffrouw Palin (weet u dat ze schoenen draagt van het merk Naughty Monkey? En zegt dat niet genoeg?); er is meer dan Mels.
Eén ding, ik moet het eigenlijk niet doen... maar ik kan het niet laten, is er hier iemand die het eh... het eh... boek... eh al gelezen heeft?

Daar hebben ze hem al

Geachte mevrouw van Hout,

Onderstaand(e) artikel(en) uit uw bestelling met bestelnummer 6319051490 van 23 september 2008 hebben wij overgedragen aan TNT post. U ontvangt de bestelling zo spoedig mogelijk. [...]

Voorbij Mels - Mireille van Hout - aantal 1- prijs €17.95
Uw creditcard wordt belast voor bovenstaand(e) artikel(en).

Met vriendelijke groet,bol.com
http://www.bol.com/

En nu heb ik het er niet meer over. Want hé, hoe spannend het soms ook is, niet alles draait om Mels. Potverdorie.

Schiet mij maar lek

'Vrijdag of zaterdag. Het boek heeft een paar dagen vertraging, ' zei de vriendelijke mevrouw van Selexyz Scheltema zojuist.

Tja. Geen commentaar.

Jullie vragen me allemaal bij welke boekhandels het boek (vanaf nu, morgen, overmorgen, pruimentijd) te koop is. Helaas, dat weet ik niet. Je kunt het boek echter wel bij iedere boekhandel bestéllen. Sterker nog, dat kan zelfs eh... stimulerend werken omdat boekhandelaren dan nieuwsgierig worden. 'Hé, Voorbij Mels, laat ik daar toch maar even een gezellige stapel van inslaan.'

Yes, yes, yes! zegt deze gek dan.