Doornroosje heeft een eetstoornis

'Hé mam, blote billen.' Het begon er hier mee dat Doornroosje onder haar prinsessenjurk geen onderbroek droeg.

Prinses Aurora, ofwel Doornroosje, het popje dat je krijgt als je vijf sprookjespunten inlevert bij de Albert Heijn. Wij hielden de prinses op haar kop, haar roze rok zakte naar beneden. Goh. Doornroosje had een designers vaginaatje. U weet wel, de omgezoomde perzik die half Hollywood op de verlanglijst heeft staan. Nou verwijt ik Doornroosje niet dat ze een poppenkutje heeft, als pop is dat haar voorrecht. Maar ze had best een onderbroek aangekund. Of een gladde grey area tussen haar benen kunnen hebben. De poppengyneacologen in de Chinese speelgoedfabrieken zijn best knap, die kunnen dat vast.

Haar rokje zakte verder naar beneden. Doornroosje was verdomd mager. De kilo's waren er afgevlogen tijdens die honderd jaar slaap. De opening tussen haar dunne bovenbeentjes was zo groot dat er zeker nog een been tussen had gekund. Type anorexia in de overtreffende trap, zeg maar. En haar taille was net iets dikker dan haar nekje.

We trokken Doornroosjes jurkje uit. Dat klinkt obsceen, maar dat is wat kinderen doen. Mijn barbies waren vroeger meer naakt dan levend. Jurk uit dus.

'Ieew, tieten!' klonk het naast me. Terwijl ik me afvroeg waar mijn kleine man dat woord geleerd had, nam ik Doornroosjes buste in me op. Een boobjob. Twee knallende borstjes, prompt vooruit. Dr. Schumacher zou er een puntje aan zuigen.

Natuurlijk zijn poppen mooier, gladder en simpeler dan real life. Maakt niet uit, er is geen kind met problemen omdat hij niet de coupe van Playmobiel heeft. Maar er zijn wel meisjes met eetstoornissen. Lieve Doornroosje, als je weer honderd jaar je bed induikt, wil je dan alsjeblieft aan het infuus gaan?