Het hebbeding

Ik heb niks met gadgets. Oké, mijn telefoon is best gelikt. Hij loodst me van Amsterdam naar Geleen en je kan er je haar mee föhnen. Maar sinds ik hem vorige week tijdelijk aan de eettafel heb verankerd met een bel secondelijm (Pattex; vrij onverwoestbaar, er kwam wat brikwerk aan te pas), zijn de glorydays van mijn Nokia wel over. Als ik nu een filmpje van de peuter maak -'lach eens naar mama'- ziet mijn appeltje eruit als een gorilla in the mist. (Die Pattex zat natuurlijk precies onder de lens. Dit was een enge dag, ik bedoel, dat die lijm precies daar en zo, ik moet wel slecht karma hebben gehad.)
Mijn lief hier houdt wel van gadgets. Wij houden van schoenen (o, cliché!), en hullie -de mannen- van Japanse messensets en camera's met 833 triljard megapixels. Zo kwam mijn lief laatst thuis met een waterkoker die geen waterkoker was maar een melkkan. Er zat een stekker aan en het ding glom als een nieuwe BMW. Het was van hetzelfde merk was als ons espressoapparaat. U weet wel dat merk waar je van die vervuilende koffiecupjes indouwt waarna er er dan verdomd lekkere koffie uitkomt.
Het bleek een aeroccino.
'Cadeautje. Voor jou. Kun je lekkere cappuccino maken.'
'Eh... ik drink geen cappuccino.'
'Vanaf nu wel.'
En damn, hij had gelijk. De pakken melk gaan hard.
Vandaag dus even wat schaamteloze reclame hier. Omdat echt, ik gewoon even meer van m'n eige hou als ik die koffie heb gemaakt. En van die gek natuurlijk.