Heleen

Women in Paradise, gistermiddag. (Damn, wat is Ellen ten Damme toch een lekker wijf. Man, she rocks.)
Naar aanleiding van het vileine maar hilarische Heleen van Royen-lied van cabaretière Dorine Wiersma kwam het gesprek inderdaad... op Heleen van Royen.
Ik wil hier vandaag toch nog even een lans voor Van Royen breken. Want wat je ook van haar vindt, juist voor vrouwen heeft ze wat mij betreft een paar belangrijke boeken geschreven. Ik heb daar gisteren ook wat over gezegd, maar achteraf gezien vind ik het niet genoeg.
In De Gelukkige Huisvrouw maakte Van Royen voor een grote groep mensen de problematiek van de postnatale depressie bespreekbaar. En het idee achter haar laatste roman De Ontsnapping vind ik verdomd interessant. Een moeder met een prima leven: niks-aan-de-hand gezinnetje, parttime baan, altijd zorgzaam voor iedereen. Tot ze op een dag besluit om de hele boel achter zich te laten. Ze vliegt naar de zon, blijft maanden van huis en ontwikkelt zichzelf en haar sexualteit. Ondertussen huilen de achtergebleven kinderen zich thuis natuurlijk in slaap en ook met de seksgod onder de zon loopt het niet best af.
Juist voor vrouwen lijkt mij dit vertrek van huis en haard een boeiend thema. Want hoevelen denken er in hun darkest moments niet over na? Al is het maar een iniminimicronanoseconde? Om het ergste te doen wat er is, je kinderen achterlaten? (Oké, mannen lopen ook wel eens met die gedachte rond, ze gaan dan vrij ongecompliceerd een pakje sigaretten kopen en zo.)
Potverdorie, wat een wijvending weer. Ze schrijft toch goede boeken? Gaan we zeiken over het feit dat zij van seks zo haar imago heeft gemaakt. Kortom, lees Heleen en ga naar Dorine. En als ik hink op twee gedachten, maakt dat het leven vast nog mooier.