She's got a way

Nog wat nadeinen van de griepgolf, afspraken in de stad en ondertussen een geïnspireerd artikel schrijven. U weet wel zo'n artikel met een wow-factor waar je van achterover slaat. Wat-een-dijk-van-een-wijf-en-laat-ik-nu-naar-Bol-surfen-morgen-dat-boek-in-huis-potverdorie. Zo'n artikel.
U begrijpt, dan wordt het dan stil hier. Een beetje youtuben dan, vandaag? Ik word giechelig van deze. She's got a way.
O ja, kijkt u anders even hier. Ook leuk. Al gaat het daar ook weer over mij, en dat gaat het op deze site al genoeg.

Het is die griepgolf, hè. Bleeh.

Were you born in a barn? Would you like some hay?

Ik doe niet aan mommy-stukjes. Nee, excuses, dat is onzin. Gisteren moest u hier nog lezen dat mijn zonnetjes al dagen de boel onderkotsten (ze zijn weer beter, dank u), dus met enige regelmaat fietsen er op deze pagina wel eens een peuter en een kleuter voorbij.
Maar toch, ik heb het niet zo op mommy talk. Of op mommy lit. Of op vrouwen die met elkaar in de stad gaan eten om dan urenlang alleen over hun oogappeltjes te praten. En dat ze je dan vertellen dat Sem dól is pastinaak, maar niet op courgette. En dat hij zijn naam al kan schrijven, maar dan met de S ondersteboven. Of in spiegelbeeld, whatever. Dat hij Bob de Bouwer zo leuk vindt, maar Dora niet.
Lieve mommy, misschien denkt u nu, o jee, maar dat doe ik ook. Maar voelt u zich niet aangevallen, dat u dit leest, zegt al genoeg. Anders zat u natuurlijk wel gezellig hier te klessebessen.
Mommy talk. De übermom uit dit filmpje kan het echter zo goed, dat ik met liefde een uitzondering maak. Zij maakt al dat andere overbodig.

Ik attendeer u er overigens op dat uiteraard niets van wat u gaat zien van toepassing is op mijn situatie. Bij mij is alles zen. Daarbij zijn mijn koters de meest wijze, gehoorzaamste en briljantste juweeltjes van het westelijk halfrond. Net zoals die van u, dus laten we elkaar de hand geven en met serene glimlach deze mom bekijken.

Met dank aan Eline.

Geef ze een klapzoen

Het arme lieve grut brengt hier al een dag of tien de dagen en nachten huilend of kotsend door. Ik mag het natuurlijk niet zeggen, ik ben uiteraard kei en knotsgek op die apen en zo, maar de wasmachine en ik zijn er heus een beetje kierewiet van. Ik bedoel, het moet niet nog eh... heel lang...
Juist.
Mijn hoofde tolde dus nog zo'n beetje wat na, ik knipperde wat met mijn ogen en ik klapte mijn laptop open. En toen vond ik dit, op de site van een paar weergaloze boekwinkels in het oosten des lands: '...Mireille van Hout (bedient) zich van een zuivere, bijna etherische taal. Voorbij Mels is een modern sprookje (...) Een roman van grote klasse!'
Lieve mensen, gaat allen naar Boekhandel Heinink, ze zitten in Oldenzaal, Tubbergen, Denekamp en Hardenberg. En geef ze een joekel van een klapzoen.

Gelukkig kwam het toch goed

Gisteren werkte ik een stapel kranten door van de afgelopen week. Ik las een recensie in het Parool over Het Diner van Herman Koch, op dit moment een bestseller van jewelste. Voor wie Herman Koch toch niet kent, hij schrijft columns en mooie boeken. En hij is ook die leuke lange blonde uit Jiskefet.
Uit de recensie bleek dat Arie Storm wel even had moeten slikken toen hij Het Diner las. Het was namelijk herkenbaar. Foei! Want herkenbaarheid is niet literair.
Maar dat was nog niet het ergste. Het boek had een duidelijke plot. Alles wat er gebeurde, bleek van betekenis. Wel hier en gunter, een plot in een boek, laten we er schande van spreken.
Potverdorie nog eens aan toe zeg.
O ja, ondanks deze kapitale misstappen was Storm toch wel te spreken over het boek. Pfffjwww. Kwam het toch goed.

En daar ging de weblog

Ach en wee, mijn laaste posting hier ging over een rondje op de schaatsen bij Holysloot. Koek en zopie: dat is natuurlijk zó vorige week. Een internetsite die niet up to date is, dat is natuurlijk een digitale hoofdzonde. Als God zich bezighield met het world wide web, was hij nu vast vertoornd en zo.
Overigens stond ik maandag nog wel op het ijs, maar op een of andere manier voelt dat als twaalf jaar geleden. En op het Museumplein kunt u tot ergens in februari ook nog steeds uw ijzers onderbinden. Maar dan moet u dan wel even een kind aan uw hand regelen, anders staat u toch wat voor lul op dat baantje daar.
Maar weet u, ik ben even een beetje druk. Ik ben niet gestrest, allesbehalve zelfs, maar er zijn zoveel andere dingen. Die noem ik dan prioriteiten - het tweede boek, een lekkende inbox, een stuk nog te schrijven - en hoppakee, daar gaat de weblog.
Weet u wat, leest u vandaag gewoon even Aaf! Aaf is veel trouwer dan ik, ze is er iedere dag. Aaf krijgt daar ook voor betaald, dat doet het hem misschien ook beter, qua prioriteiten en zo. Maar goed, ik hou van Aaf. Ze gaat wel op vakantie naar Geriatrisch Florida omdat ze wat overwerkt is, dus misschien is het stil de komende weken op haar pagina, maar nu is ze er nog. Op NRC Next.

Via Holysloot in de richting van Monnickendam

Ergens voor Ransdorp het ijs op. Bij een onbeduidend slootje slaat u linksaf, beetje klunen over de weg (de automobilisten steken hun duim op terwijl u oversteekt), de grote Ransdorper Die (prachtig zwart ijs), de Holysloter Die (idem), chocomel met rum bij Holysloot. De strakblauwe lucht, rietkragen, rijp op de weilanden. Het was een beetje vreemd, maar ik hoorde steeds Mart Smeets in mijn oor die vertelde dat dit zo'n mooi plaatje was.

IJs

Ik ben schaatsen.

Nog één dag die spar

Lieve lezer van deze weblog, ik wens u een inspirerend, gelukkig en gezond nieuwjaar. Dat al uw wensen uit mogen komen!
Het is al 6 januari, ik ben wat aan de late kant met deze wens. Maar weet u, de kerstboom staat hier ook nog. Nu val ik door de mand, een boom op 6 januari is natuurlijk bijzonder uncool. De straat stond hier gisteren al vol met afgedankte sparren. Een scharminkelig bruin skelet uitgezonderd (kannonnen, wat die eigenaren ermee hadden gedaan), zaten ze stuk voor stuk trouwens nog prachtig in de naalden. Je zou ze zo in huis nemen.
Maar ik vind het zo sneu, die boom eruit. Alle verhalen over het kindje en Jozef en Maria ten spijt, is kerst voor mij toch een feest van licht tijdens de donkerste dagen van het jaar. Ik ben een soort heiden, dus ik hou wel van het symbool van die boom die in de winter groen blijft. (Die woekerende bamboe in onze tuin is ook best groen, eerlijk gezegd is hij zelfs groener dan groen, maar toch. Anders. Vind ik.)
De boom mag dus nog een dag. De kleuter reageerde juichend.
En o ja, voor mezelf wens ik dat ik het komend jaar natuurlijk wat enerverender mag bloggen dan vandaag. Dit is natuurlijk niet het stuk waar u op zat te wachten. Dat komt ervan als ik op een ochtend tien dingen tegelijkertijd wil doen. Excusez.